منضومه ی شمسی (تحقیقی از مشجری)

منظومه شمسی

منظومه شمسی (پارسی سره:سامانه خورشیدی^[۱]) یک سامانه ستاره‌ای است متشکل از خورشید و اجرام فضایی است که در دام گرانش آن هستند.

این اجرام شامل ۸ سیاره، ۵ سیاره کوتوله^[۲]، ۱۶۲ قمر و اجرامی چون سیارک‌ها، دنباله‌دارها و غبار میان‌سیاره‌ای (شامل کمربند کویی‌پر و ابر اورت) می‌شوند.

کره زمین نیز سیاره‌ای از سیاره‌های سامانه خورشیدی است.

فهرست مندرجات

۱تشکیل

۲کشفو اکتشاف :

۳ساختار :

۴اصطلاحات علمی :

۵اجرامسامانه خورشیدی

۵.۱خورشید

۵.۲سیارات

۶منظومه شمسی داخلی :

۷منظومه شمسی خارجی

۷.۱سیارات کوتوله

۸فضای ترنس نپتونیون :

۸.۱اجرام کوچک

۹دورترین ناحیه :

۹.۱ابر اورت :

۱۰مفهوم کهکشان:

۱۱همسایگی :

۱۳جستارهای وابسته

تشکیل

نوشتار اصلی: تشکیل و تکاملمنظومه خورشیدی

سامانه خورشیدی متشکل از خورشید و اجرام آسمانی می باشد که بوسیله ی گرانش تسلسل یافته اند وتقریبا در 4.6 میلیارد سال پیش تمامی آنها با ساختاری از ابر مولکولی فروپاشیده شده اند.

اکثر جرم اجرام آسمانی که به دور خورشید می چرخند در 8 سیاره ی منزوی جمع گشته با مدار تقریبا دایره ای شکل به دور مدار می چرخند . و در یک صفحه ی تقریبا صاف به نام دایرةالبروج واقع هستند .

4 سیاره ی کوچکتر درونی ، عطارد ، زهره ، زمین و مریخ ، که همچنین سیاره های خاکی نام دارند ، اساسا از سنگ و فلز تشکیل شده اند . 4 سیاره ی خارجی ، مشتری ، زحل ، اورانوس و نپتون که همچنین غولهای گازی نامیده شده اند که اکثرا از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده .، جرم بسیار زیادی نسبت به سیاره های خاکی دارند .

سامانه خورشیدی نیز خانه ی 2 ناحیه ی با اجرام آسمانی کوچکتر می باشد . کمربند استروئید که در بین مریخ و مشتری قرار دارد ، شبیه به سیاره های خاکی است که عمدتا از سنگ و فلز تشکیل شده است . آن طرف مدار نپتون ، اجرام ترنس نپتونی وجود دارد که اکثرا از یخ که همان آب و آمونیاک و متان می باشد ، تشکیل شده . در این دو فضا 5 جرم آسمانی منفرد به رسمیت شناخته شده اند که به نام های سرس ، پلوتو ، میک میک و اریس می باشند ، و به اندازه ی کافی عظیم و بزرگ هستند که با گرانش خود به چرخش در بیایند . و به همین علت آنها را سیاره های کوتوله نام نهادند . [۲]

علاوه بر این ، هزاران جرم گوناگون کوچک در این دو ناحیه وجود دارد ، همچون ستاره های دنباله دار ، سنتائور ها و غبار های ببین الکواکبی که آزادانه در بین این نواحی حرکت می کنند . باد خورشیدی ، یک جریان پلاسما از خورشید است که از یک حباب درون منطقه ی میان ستاره ای به نام فلک هلیو تشکیل شده که تا کناره های دیسک پراکنده تعمیم یافته است . ابر اورت فرضی ، که منبع اصلی ستاره های دنباله دار با عمر طولانی می باشد ، و همچنین در فاصله ی تقریبا هزار برابر دورتر از فلک هلیو وجود دارد . 6 سیاره و 3 سیاره ی کوتوله ، دارای قمرهای طبیعی هستند که به دورشان می چرخند و معمولا آنها را بعد از ماه کره ی زمین ، با عبارت ماه بکار می برند .

کشف و اکتشاف :

مقاله ی اصلی:اکتشاف وشناسایی منظومه ی شمسی

برای هزاران سال،بشریت، با چند استثناءجالب توجه ،زندگی و وجود منظومه ی شمسی را به رسمیت نشناختند.آن ها اعتقاد داشتند که زمین در مرکز جهان بی حرکت است وبه طور قطع متفاوت از غیب گویی یا اجرام سماوی که در آسمان حرکت می کنند.

اگرچه گریک فیلسوف یونانی ملاحظاتی روی باز چیدن کیهان داشت، نیکلاس کوپرنیک اولین کسی بود که قانون ریاضی را برای دستگاه خورشید مرکزی پیشگویی کرد. در هفدهمین قرن جانشین او، گالیله، یوهانس کپلر و ایزاک نیوتون، درک مفاهیم فیزیکی را گسترش دادند که قدم به قدم پیش رفتند تا نظراتشان پذیرفته شد که مبنی بر حرکت زمین به دور خورشید وسیارات است توسط همین قوانین فیزیکی حکومت زمین اداره می شود.اخیرا، پیشرفت تلسکوپ وبا استفاده از سفینه ی فضایی(فضاپیما) بدون سرنشین، پدیده های زمین شناختی مانند کوه ها ودهانه ی آتشفشان ها ، پدیده های هواشناسیو فصلی مانند: ابرها،طوفان های گرد وغبار وپوشش برف در سیارات دیگربررسی کردند.

ساختار :

اجزاء اصلی منظومه ی شمسی خورشید است، رشته ی اصلی دنباله ی ستاره دار 2g که شامل 99.86درصد جرم شناخته شده وکنترل شده نیروی جاذبه.4تااز بزرگ ترین......

غول های گازی، گزارش 99درصد جرم باقی مانده ، مشتری و زحل با هم شامل بیش از 90 درصد است.

مقیاس چرخش اجرام آسمانی در منظومه ی شمسی(چرخش در جهت عقربه های ساعت از بالا چپ)

اکثر اجرام بزرگ درحال گردش به دور خورشید در نزدیکی مدار زمین، معروف به دایره البروج قرار دارند. سیاراتی که خیلی نزدیک دایره البروج هستند حال آن که ستاره های دنباله دار واجرام کمربند کویپرخیلی اوقات قابل توجه زوایای بزرگ آن هستند. همه ی سیارات وهمچنین بسیاری از اجرام دیگربا چرخش خورشید (عکس عقربه های ساعت، مانند منظره ای از بالای قطب شمال خورشید) استثناء هم وجود دارد، مانند ستاره دنباله دار هالی .

به علت فاصله ی زیاد درگیر، نمایندگی بسیاری از منظومه شمسی چرخش مجزای همان را نشان می دهد.در واقع ، با چند مورد استثناء، سیاره ی دورتر از خورشید، بزرگ تر از فاصله ی بین آن و مدار قبلی است.برای مثال: زهره تقریبا 0.33 واحد نجومی (au)

نسبت به عطارد دور تر از خورشید است، در حالی که زحل 4.3 au دورتر از مشتری ، و نپتوندر10.5 au دور تر ازاورانوس قرار دارد. تلاش هایی برای تعیین رابطه ی بین فاصله های مداری انجام شد0برای مثال : تیتوس قانون بدی)اما به عنوان نظریه پذیرفته نشد.

پیشنهاد نجومی قوانین کپلر حرکت مداری اجرام در مورد خورشید را توصیف می کند. طبق قانون کپلر، هر سیاره ای که در مدار بیضی حرکت کند خورشید یکی از کانون های آن است.هر یک از اجرام در طول مدار بیضی شکل با خورشید در یک نقطه متمرکزمی شوند.اجرام نزدیک به خورشید( با محورهای کوچکتر اصلی )درسال های کوتاهتر. در مدار بیضوی ، فاصله جرم سماوی از خورشید درطول همان سال متغیر است. نزدیک ترین جرم به خورشید حضیض نامیده می شود، در حالی که دورترین نقطه از خورشید به نام افلیون است. هر جرمی در حضیض سریع تر و در افلیون آرام ترحرکت می کند. مدار سیارات تقریبا دایره ای است اما بسیاری از ستاره های دنباله دار، سیارک ها و اجرام کمربند کویپر محصور سیاراتی هستد که بیش ترروی مدار بیضوی می چرخند.

بیش تر سیارات منظومه شمسی دارای سیستم های ثانویه ی خود هستند. بسیاری ازآن ها در تبدیل مدارتوسط اجرام سیاره ای ، به نام ماهواره های طبیعی یا ماه،که بعضی از آن ها ازعطارد بزرگ تر است. بسیاری از بزرگ ترین ماهواره های طبیعی در گردش هماهنگ هستند، و با یک سطح ثابت به سمت منشا شان می روند.4تا از بزرگ ترین سیارات ، غول های گازی ،همچنین دارای حلقه های سیاره ای، باند نازک از ذرات کوچک که آنها را در مدار اتحاد داشته باشد.

 اصطلاحات علمی :

به طور غیر رسمی، گاهی منظومه شمسی بهمناطق جداگانه تقسیم شده است. منظومه شمسی داخلی شامل 4سیاره زمینی و کمربند اصلی سیارک می باشد. منظومه شمسی خارجی که فراتر از سیارک ها است ، شامل 4سیاره غول پیکر گازی می باشد. بعد از کشف کمربند کویپر، خارجی ترین بخش از منظومه شمسی شامل منطقه ای مجزا فراتر از نپتون در نظر گرفته شده است. به صورت دینامیکی وفیزیکی، اجرام در مدار خورشید رسما در 3 مجموعه دسته بندی شدند: سیارات ، سیارات کوتوله واجرام کوچک منظومه شمسی ، طبقه بندی شده است. یک سیاره به جرم آسمانی گفته می شود که به دور خورشید می چرخد وجرم کافی نسبت به شکل کروی اش دارد و محله ی خود را بی واسطه از تمام اجرام کوچکتر پاکسازی کرده است . با این تعریف، منظومه شمسی 8 سیاره شناخته شده دارد:عطارد، زهره، زمین، مریخ،مشتری، زحل، اورانوس ونپتون .این تعریف با پلوتو مغایرت ندارد ،زیرا مدار آن با اجرام کمربند کویپرمحاصره شده است .سیارات کوتوله اجسام سماوی هستند که در مدار خورشید به اندازه ی کافی گسترده و توسط نیروی جاذبه ی خود به گردش در می آید اما در محوطه اطرافش ازستاره های کوچک وقمرهاعاری است. با این تعریف ، منظومه شمسی 5 سیاره کوتوله شناخته شده دارد:سرس، پلوتو،هانومیا، میک میک و اریس. اجرام دیگر ممکن است درآینده به عنوان سیارات کوتوله طبقه بندی شوند، مانند:سدنا،اورکوس،و کوار. سیارات کوتوله که درمنطقه ی ترانس نپتونی می چرخند پلوتوید نامیده می شوند.

مابقی اجرامی که گرد خورشید می چرخند اجرام کوچک منظومه شمسی نامیده می شود. پژوهشگران نجوم برای استفاده از عبارت های گاز، یخ و سنگ برای توصیف طبقات مختلف ماده در سراسر منظومه شمسی استفاده می کنند. سنگ برای توصیف ترکیبات با تراکم بالا و یا درجه حرارت نقاط ذوب است که تحت تمام شرایط سحابی های گازی به صورت جامد باقی می ماند.مواد سنگی معمولا شامل سیلیکات و فلزاتی مانند : آهن و نیکل است. آن ها شیوع بیش تری درمنظومه شمسی داخلی ، دارند. که ساختار بیش تر آن ها سیارات خاکی و سیارک هاست.گازها موادی هستندبا نقطه ذوب بسیار پایین و فشار بخار بالا مانند: مولکول هیدروژن ، هلیوم ونئون. که همیشه به صورت گازی در سحابی موجود می باشند، آن ها ناحیه ی مرکز منظومه شمسی را به تسلط خود در آوردند که شامل بیش تر سیاره ی مشتری و زحل است. یخ ها، مانند:آب،متان،هیدروژن آمونیاک، هیدروسولفید و کربن دی اکسید ، دارای نقطه ی جوش بالا تا کم تر از 100 کلوین هستند، در حالی که شکل آن ها به فشار و دمای محیط بستگی دارد. می توان آن ها را به شکل یخ، مایع و گاز در نقاط مختلف منظومه شمسی یافت، در حالی که آن ها به صورت گاز یا جامد در سحابی ها وجود داشتند. مواد یخی شامل اکثریت ماهواره های سیارات غول پیکر، و نیز بیش تر اورانوس ونپتون (به اصطلاح – غول های یخی) و تعداد زیادی اجرام کوچک فراتر از نپتون قرار دارد. با هم دیگر، گاز ها و یخ ها به عنوان .............

اجرام سامانه خورشیدی

سامانه خورشیدی از اعضای زیادی تشکیل شده‌است که می‌توان آن‌ها را به ۴ دسته خورشید، سیارات، سیارات کوتوله و اجرام کوچک سامانه خورشیدی بخش کرد.

خورشید

خورشید نزدیک‌ترین ستاره به زمین و مرکز سامانه خورشیدی است.

خورشید مقاله اصلی:خورشید خورشید ستاره منظومه شمسی است، وتا حدی عناصراصلی تشکیل دهنده ی آن است.جرم زیادی دارد(332،900 برابر جرم زمین ) تولید دما و تراکم در هسته آن به اندازه کافی برای ثبات همجوشی هسته ای ، در حالی که مقدار عظیمی انرژی ، به عنوان تابش فضا، تقریبا تابش الکترو مغناطیسی را از 400تا 700 نانومترپیک نوار ار بالا می برد که ما آن را نور مرئی می نامیم. خورشید به عنوان یک کوتوله ی نوع زرد 2 G طبقه بندی شده ، اما این اسم گمراه کننده است در مقایسه با اکثر ستاره ها در کهکشان ما، خورشید بیش تر بزرگ و روشن است. ستاره ها توسط نمودار هرتسپرونگ راسل طبقه بندی شده اند ، نموداری که قطعه روشنایی ستاره با درجه حرارت سطحشان. ........... .عموما، ستاره های گرم تر روشن ترند. ستاره ایی که از این الگو پیروی می کنند د تاریخ رشته ی اصلی گفته می شود، و خورشید درست در وسط آن نهفته است. به هر حال، ستاره های داغ تر و روشن تر از خو شید نادر است در حالی که اساسا ستاره های تیره و خنک تر، معروف به کوتوله ی قرمز هستند، تا 85% از ستارگان در کهکشان مشترک هستند، ساخت. اعتقاد بر این است که موقعیت خورشید در رشته ی اصلی برای ستاره "اول از زندگی" در آن هنوز تمام شده قرار می دهد. خورشید در حال رشد روشنی است؛ در اوایل تاریخ 70% روشن تر از امروز بود. خورشید جمعیتی از ستاره هاست؛ آن در مراحل بعدی تکامل آدم به دنیا آمد، و به این ترتیب شامل بیش ترعناصر سنگین تر از هیدروژن وهلیوم ( "فلزات" در گروه نجومی) قدیمی تر از جمعیت دوم ستاره است. عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیوم در هسته های ستارگان باستانی و انفجار تشکیل شده اند، بنابراین نسل اول ستاره قبل از مرگ جهان با این اتم غنی می تواند. قدیمی ترین ستاره حاوی چند فلز، در حالی که ستاره هایی که بیش تر دیر متولد شده اند.

راه عبور ونوس

چون شکل سیارات از یکپارچگی سیارات .........ورق فعلی محیط میان سیاره ای مقاله اصلی: محیط میان سیاره ای همراه با نور، تابش خورشید جریان مداومی از ذرات باردار( یک پلاسما) معروف به باد های خورشیدی. این جریان از پخش ذرات بیرون در حدود 1.5 میلیون کیلومتر در ساعت، یک اتمسفر لطیف می سازد (فلک هلیو) که حداقل تا 100 au بیرون منظومه شمسی نفوذ می کند (هلیو پاز را ببنید) این مطلب به عنوان ناحیه بین الکواکبی شناخته شده است . طوفان های جاذبه ای روی سطح خورشید همچون شعله های خورشیدی و بیرون رانی جرم های خورشیدی ، فلک هلیو را مختل می کند و هوا ایجاد می کند . بزرگترین ساختار درون فلک هلیو ، صفحه ی جاری و روان هلیو اسپریک است ، که ازیک شکل مارپیچ بوسیله ی کنش های چرخش میدان مغناطیسی خورشید برروی فضای بین الکواکبی ایجاد شده است . زهره و مریخ میدان مغناطیسی اعمال نمی کنند و در نتیجه باد خورشیدی باعث می شود که اتمسفر آنها به تدریج در فضا پخش شود. پس زنی و بیرون زنی جرم های خورشید ، رخ داد های ضربات میدان مغناطیسی و مقدار زیاد مواد از سطح خورشید می باشد. واکنش این مواد مغناطیسی و مواد با میدان مغناطیسی زمین ، شکل قیفی داشتن ذرات باردار درون اتمسفر بالایی می باشد ، آنجایی که این واکنش ها یک سرخی شفقی ایجاد می کند که در نزدیک قطب های مغناطیسی قابل رویت می باشند . پرتو های کیهانی از بیرون منظومه ی شمسی سرچشمه می گیرند. فلک هلیو طرفدارانه محافظ منظومه شمسی است و میدان های مغناطیسی سیاره ای (البته سیاره هایی که دارای میدان مغناطیسی هستند) نیز مقداری محافظت را از منظومه مهیا می کند. تراکم این پرتوهای کیهانی در ناحیه بین الکواکبی و در میدان قوی مغناطیسی خورشید مقیاس زمانی زیادی را تغییر می دهد. بنابراین درجه ی پرتوهای کیهانی در منظومه شمسی متفاوت است ، اگرچه مقدار آن نامشخص است. فضای بین الکواکبی خانه ی حداقل 2 ناحیه ی صفحه ای غبار کیهانی است. اولین آنها ابر غبار منطقه البروجی می باشد که در منظومه ی شمسی قرار دارد و باعث ایجاد شفق بین الطلوعین می شود. احتمالا آن بوسیله ی برخوردهای آورده شده درون کمربند سیارک و بوسیله ی واکنشها با سیارات شکل گرفته است . دومین آنها ، که از فاصله ی 10 au تا حدود 40 au توسعه داده شده است ، واحتمالا بوسیله ی برخوردهای یکسان درون کمربند کویپر ایجاد شده است .

سیارات

 منظومه شمسی داخلی :

منظومه ی شمسی داخلی، یک نام باستانی است که شامل ناحیه ی سیاره های خاکی و سیارک ها می باشد. که اکثرا از سیلیکات و فلزات تشکیل شده است. اجرام آسمانی منظومه ی شمسی داخلی نسبتا به خورشید نزدیکترند و شعاع سراسر این منظومه (ناحیه) کوچکتر از فاصله ی بیین مشتری تا زحل است .

سیاره های داخلی :

نوشتار اصلی : سیاره های خاکی از چپ به راست : عطارد ، زهره ، زمین ، مریخ. سیاره ی داخلی و خاکی، متراکم ، تشکیل شده از سنگ ، که تعداد کمی قمر دارند و یا قمری ندارند و دارای حلقه به دور خود نمی باشند. اکثر آنها از مواد معدنی مقاومی، همچون سیلیکات که ساختار پوسته و پوشش آنها می باشد، تشکیل شده اند و فلزاتی همچون آهن و نیکل ، ساختار هسته ی آنها می باشد.

3 سیاره از 4 سیاره ی درونی (زهره و زمین و مریخ) دارای اتمسفر ذاتی کافی برای تولید هوا هستند. تمامی آنها دارای دهانه های آتشفشان و ویژگی سطحی ساختاری ای ازجمله شکاف دره ها و کوه های آتشفشان می باشند . عبارت سیاره ی داخلی نباید با عبارت سیاره های فرعی اشتباه شود. سیاره های فرعی به سیاره هایی اطلاق می شود که از زمین به خورشید نزدیکترند .(مثل عطارد ، زهره) .

سیاره های داخلی از چپ به راست : عطارد ، زهره ، زمین ، مریخ

عطارد :

عطارد(0.4au از خورشید)نزدیک ترین سیاره به خورشید وکوچک ترین سیاره در منظومه شمسی است.(0.055برابرزمین) است.عطارد هیچ ماهواره ی طبیعی،

وفقط ویژگی های زمین شناسی کنار چاله شناخته شده لبه های جزیی یا........هستند. احتمالا از یک دوره انقباض در اوایل تاریخ خود تولید می شود.عطلرد تقریبا شامل اتمسفر ناچیزی از اتم های بی برگ سطح آن به وسیله ی باد های خورشیدی هستند.هسته ی آهنی بزرگ آن وگوشته ی لاغرهنوز به اندازه ی کافی توضیح داده نشده است.فرضیه ای که شامل لایه های خارجی

زهره:

زهره (0.7au از خورشید) سایزش نزدیک به زمین، (0.815برابر زمین)است و شبیه زمین دارای پوسته ی ضخیم از جنس سیلیکات دراطراف هسته ای از جنس آهن،اتمسفر قابل توجه و شواهد مربوط به فعالیت های درونی زمین شناختی. به هر حال زهره خیلی خشک تر از زمین است و اتمسفر آن 90بار غلیظ تر. زهره هیچ ماهواره ی طبیعی ندارد.گرم ترین سیاره است ، با دمای سطحی بالای c°400. بیش تر شباهت آن مقداری به علت گاز های گلخانه ای اتمسفر است . هیچ مدرک قطعی برای شدت فعالیت های زمین شناختی در زهره کشف نشده، اما هیچ میدان مغناطیسی که مانع فرسایش قابل توجه اتمسفرشود وجود ندارد، در حالی که اشاره شده است که اتمسفر آن به طور منظم با فعالیت های آتشفشانی تجدید می شود(دوباره پر می شود).

زمین :

زمین(1au از خورشید) از بزرگ ترین ومتراکم ترین(چگال ترین) سیارات داخلی ،و تنها یکی از فعالیت های زمین شناسی شناخته شده است، و تنها مکان شناخته شده در جهان که زندگی در آن وجود دارد. ابها و اقیانوس های کره زمین در میان سیارات زمینی منحصر به فرد است، وهمچنین تنها سیاره ای که مبحث صفحه ی زمین شناسی مشاهده شده است.اتمسفر زمین است که اساسا متفاوت از سیارات دیگر است،تغییر توسط شامل وجود زندگی 21%از اکسیژن آزاد است. یک ماهواره ی طبیعی است، ماه، تنها ماهواره ی بزرگ سیارات زمینی در منظومه ی شمسی است.

مریخ :

مریخ(1.5 au از خورشید) کوچک تراززمین است و زهره( 0.107برابر زمین). اتمسفر عمدتا دارای کربن دی اکسید با فشار سطحی 6.1 میلی بارز(تقریبا 0.6 درصدکه روی زمین است) سطح آن با ضربات پیاپی وسیع آتشفشان ها مانند کوه المپ مونس ودره های شکاف مانند به عنوان والس مارینس نشان می دهد فعالیت های زمین شناسی که ممکن است همچنان ادامه داشته باشد مانند 2میلیون سال پیش. رنگ قرمزآن ناشی از اكسید آهن (زنگ)در خاک است.مریخ دارای دو ماهواره ی کوچک طبیعی (فوبوس ودیموس). که فکر می کردند ستاره ای تصرف شده است.

کمربند سیارک :

نوشتار اصلی: سیارک ها سیارک ها تقریبا منظومه شمسی کوچک هستند اساسا توده ای مرکب از ماده نسوزسخت وفلز معدنی. سیارک های اصلی در چرخش بین مریخ و مشتری ساکن شدند، بین2.3و3.3 au از خورشید. تصور می شود بقایای آرایش منظومه شمسی که به علت تداخل امواج گرانشی مشتری ادغام ناموفق بود .

عکسی از کمربند سیارک و سیارک تروجان

محدوده ی سیارک ها در سایز صد ها کیلومتر در سراسر میکروسکوپی.همه ی سیارک ها جمع می کنند بزرگ ترین،سرس ، اجرام منظومه ی شمسی طبقه بندی شده ، اما بعضی سیارک ها مانند وستا وهاجیا شاید به عنوان سیاره های کوتوله ی reclassed که اگر آن ها هم به عنوان تعادل هیدروستاتیکی نشان داده شوند.

سیارک های شامل ده ها هزار، شاید میلیون ها ، اشیای اضافی به قطر 1 کیلومتر.با وجود این حجم کلی منطقه یا نوار اصلی بعید است که بیش تر از یک هزارم زمین باشد. کمربند اصلی مقدار خیلی کمی محصور است.;فضا پیما معمولا بدون اتفاقی از میان آن می گذرد.سیارک ها با قطر بین 10 و 4- 10 مترسنگ های آسمانی (شهاب سنگ) نامیده می شوند.

سرس :

سرس(2.77 au)بزرگ ترین جرم سماوی در سیارک هاست ومانند سری کوتاه سیاره هاست.آن دارد......کمی زیر k1000 ، وبزرگی جرم آن کافی است برای جاذبه ی خودش جهت کشیدن آن به سمت شکل کروی.سرس شامل یک سیاره می شدوقتی که در قرن 19 کشف شد، اما دوباره دسته بندی کردند مانند سیارک ها (سیاره های بین مریخ و مشتری) در سال 1850و مشاهدات آینده نشان داد شیئ اظافی کوچکی را که گرد خورشید می چرخید.دوباره در سال 2006 ماننتد سیارات کوتاه دسته بندی شدند. گروه های سیارک سیارک ها در منطقه ی اصلی گروه های سیارک و خانواده شان تقسیم شدند مبنی بر اوربیتال ویژگی هایشان. سیارات قمر سیاراتی هستند که به دور سیارات بزرگ تر می چرخند.آن ها مانند ماه های نجومی برجسته و واضح ، گاهی تقریبا به بزرگی شریکشون هستند. همچنین سیارک ها ی دارای کمربند اصلی ،طوری که ممکن است کمربند ستاره های دنباله دار منبع آب زمین باشد.سیارک های تروجان درهر کدام از L4 یا L5 امتیاز یکی از این دو واقع شدند( نیروی جاذبه پایدارمناطق پیشرودنباله ی سیاره در مدار خود);همچنین اصطلاح تروجان برای حجم های کوچک در نجوم یا جهت ماهواره ی لاگرانج استفاده می شود.سیارک های هیلدا در2.3 تشدید با مشتری هستند;آن ها هر 2باری که مشتری دور خورشید می گردد 3بار به دور خورشیدا می گردند. همچنین منظومه شمسی داخلی نیز با سیارک های آواره ، بسیاری از آن ها از سیارات داخلی عبور کردند.

 منظومه شمسی خارجی

فضای بیرونی منظومه ی شمسی خانه ی غولهای گازی و قمرهای بزرگ آنها می باشد . اکثر ستاره های کم عمر ، شامل سنتائورها(قنطورس) در این ناحیه به دور مدار خود می چرخند. در منظومه ی شمسی خارجی به علت فاصله ی زیاد اجرام آسمانی واقع در آن ، این اجرام به شکل جامد در می آیند که شامل یخهای (که به طور مثال شامل آب ، محلول امونیاک و متان است که اغلب در علم نجوم به آن یخ اطلاق می شود) زیادتری نسبت به صخره و سنگ لاخ های منظومه ی شمسی داخلی هستند ، که بدلیل دمای سرد ، این مواد مرکب به شکل جامد باقی می مانند.

سیاره های خارجی: مقاله ی اصلی : غول های گازی

چهار سیاره ی خارجی یا غولهای گازی (که بعضی اوقات نیز با عبارت سیاره های مشتری گونه بیان می شود) جمعا 99% از جرم شناخته شده ای هستند که به دور خورشید می چرخند.

از بالا تا پایین : نپتون ، اورانوس ، زحل(کیوان) و مشتری (بدون رتبه بندی)

مشتری و زحل(کیوان) هرکدام جرمی 10 برابر زمین دارند و از عناصر هیدروژن و هلیوم با فشار بالا تشکیل شده اند . اورانوس و نپتون خیلی کم حجم تر می باشند(بیشتر از 20 برابر جرم زمین را دارا هستند)و دارای یخ های فراوانی در ساختار خود هستند . بدین منظور برخی از اخترشناسان اظهار داشتند که آنها به دسته ی غولهای یخی تعلق دارند . همه ی این جهار غول گازی دارای حلقه هایی به دور خود هستند ، اگرچه تنها حلقه ی سیاره ی زحل(کیوان) است که از زمین به سهولت قابل رصد و مشاهده می باشد. عبارت سیاره های خارجی نباید با عبارت سیاره های بالایی(مافوق) اشتباه گرفته شود . سیاره های مافوق سیاره هایی هستند که خارج از مدار گردش سیاره ی زمین می باشند و بنابراین شامل سیاره ی مریخ و سیاره های خارجی می شود .

مشتری :

سیاره ی مشتری (با فاصله ی 5.2 واحد نجومی از خورشید ) ، 318 برابر جرم زمین و 2.5 برابر جرم تمام دیگر سیاره های این منظومه می باشد . این سیاره به مقدار زیادی از هیدروژن و هلیوم ترکیب شده است . گرمای داخلی زیاد و نیرومند مشتری سبب ایجاد ویژگی های نیمه جاودان در اتمسفر خو کرده است ، که همچون نوارهای ابری و لکه های بزرگ قرمز رنگ می باشد . سیاره ی مشتری دارای 63 قمر شناخته شده است که چهار قمر از بزرگترین آن به اسامی : گانیمید ، کالیستو ، یو و اروپا می باشند که نشان دهنده ی شبا هت هایی از سیاره های زمین گونه می دهند ، مانند حالت آتشفشانی و گرمای درونی . گانیمید ، بزرگترین قمر شناخته شده در منظومه ی شمسی است که حتی از سیاره ی عطارد نیز بزرگ تر است .

زحل(کیوان) :

سیاره ی زحل (با فاصله ی 9.5 واحد نجومی از خورشید )بوسیله ی حلقه ی پیناور خود ممتاز و مشخص است و دارای شباهت های بسیاری به سیاره ی مشتری است ، از جمله ترکیب اتمسفر و مگنتوسفر آن . این سیاره 60% حجم سیاره ی مشتری و کمتر از 3/1 جرم آن را داراست که 95 برابر جرم زمین می باشد و این موضوع باعث شده است که کم چگالی ترین سیاره در منظومه شمسی قلمداد گردد. زحل دارای 62 قمر شناخته شده است که 2 قمر از این قمر ها با نام های تیتان و انسلادوس نشان دهنده ی اثراتی از فعالیت های زمین شناختی هستند ، اگرچه بیشتر آن ها از یخ تشکیل شده است . تیتان دومین قمر بزرگ منظومه می باشد که بزرگتر از سیاره ی عطارد است و تنها قمر در منظومه ی شمسی با اتمسفر ذاتی است.

اورانوس :

سیاره ی اورانوس ( با فاصله ی 19.6 واحد نجومی) ، 14 برابر جرم زمین ، و سبکترین سیاره از سیاره های خارجی می باشد. در بین سیاره های دیگر تنها این سیاره است که منحصرا در سمت خود به دور خورشید می چرخد . این سیاره هسته ی سردتری نسبت به دیگر غولهای گازی دارد و تشعشع گرمایی خیلی کمی در فضا پراکنده می کند . اورانوس دارای 27 قمر شناخته شده است که بزرگترین آنها تیتانیا ، ابرون ، امبریل ، آریل و میراندا هستند.

نپتون :

سیاره ی نپتون (با فاصله ی 30 واحد نجومی) ، اگرچه کمی کوچک تر از اورانوس است ولی جرم زیادی را داراست (برابربا 17 برابر جرم زمین) یعنی چگالی این سیاره از اورانوس بیشتر می باشد . نپتون گرمای درونی بیشتری نیز تشعشع می کند ولی نه به اندازه ی مشتری و زحل . این سیاره دارای 13 قمر شناخته شده است که بزرگترین آنها تریتون ، دارای فعالیت های زمین شناختی ای مانند چشمه های آتشفشانی از نیتروزن مایع می باشد . تریتون تنها قمر بزرگی است که در خلاف جهت معمول در مدار می چرخد . این سیاره به همراه جند سیاره ی کوچک دیگر در مدار می چرخند وبا تشدید 1:1 تشکیل یک تروژان را می دهند.

 سیارات کوتوله

سیارات کوتوله سامانه خورشیدی عبارتنداز:^[۲]

ستاره های دنباله دار :

مقاله ی اصلی : ستاره های دنباله دار ستاره ی دنباله دار هیل-باپ : ستاره های دنباله دار اجرام سماوی کوچک منظومه ی شمسی می باشند که نوعا فقط چند کیلومتر عرض دارند . این ستاره ها به مقدار زیادی از یخ با فشار زیاد ترکیب شده است . آنها به دور مدارهایی هم مرکز می چرخند که به طور کلی یک حضیض در سیاره های داخلی تشکیل می دهند و یک افلیون(اوج) در دور دست ها، در آن طرف سیاره ی پلوتو تشکیل می دهند . وقتی این ستاره ها به منظومه ی شمسی وارد می شوند در اثر نزدیکی به خورشید ، سطح یخی آنها تصعید و یا یونیزه شده و یک کوما تشکیل می دهند (یک دم بلند گازی و دارای گرد و غبار که عمدتا با چشم غیر مسلح قابل رصد هستند .)

چرخش ستاره های دنباله دار کم عمر در مدار خود کمتر از دویست سال می باشد .

ستاره ی دنباله دار هیل باپ

ستاره های دنباله داری که زیاد عمر می کنند تا هزاران سال به چرخش خود در مدار ادامه می دهند . معتقدند که ستاره های دنباله دارکم عمر از کمربند کویپر ناشی شده اند در حالی که اعتقاد دارند که ستاره های دنباله دار با طول عمر زیاد را ، مانند هیل-باپ ،در ابر اورت تشکیل شده اند. بیشتر گروه های ستاره های دنباله دار همچون کروتز سان گرزر ، از والدینی جدا شده اند . ممکن است بعضی از دنباله دار های با مدار هذلولوی خارج از منظومه ی شمسی تشکیل شده باشد ، ولی بدست آوردن دقیق شکل مدار آنها بسیار مشکل است. اغلب دنباله دار ها ی پیر که درارای موادی با فشار بخار بالایی هستند بوسیله ی حرارت خورشید به بیرون رانده شده اند و به اقلام استروئید ها تعلق یافتند . سنتائورها ستاره های دنباله دار یخی شکلی هستند با محور نیمه اصلی ، که گاهی بزرگتر از مشتری (505 au) و بعضی از آنها نیز کوچکتر از نپتون هستند (30 au) . بزرگترین سنتائور شناخته شده چاریکلو 10199 است که دارای قطر و ضخامتی حدود 250 کیلومتر می باشد . اولین سنتائور شناخته شده چیرون 2060 بوده که در طبقه ی دنباله دارها (95p) قرار داشت تا زمانی که آن به یک کوما توسعه یافت .

فضای ترنس نپتونیون :

فضای آن طرف نپتون ، یا همان ترنس نپتونیون ، هنوز کشف نشده است . آنجا دنیای کوچکی با فشار بالا است ، و واضح است که دنیای کوچکی با فشار بالا می باشد . قطر آن فقط 5 برابر زمین و جرم آن خیلی کمتر از کره ی ماه می باشد . که عمدتا از سنگ و یخ تشکیل شده است . زمانی به این فضا به منظومه ی شمسی می گفتند . با این حال ، هر جند دیگران این عبارت را فضای آن سوی کمربند آستروئید پندارند .

کمربند کویپر :

نوشتار اصلی : کمربند کویپر موقعیت تمام اشیا شناخته شده در کمربند مجاور با 4 سیاره ی خارجی می باشد . اولین ساختمان این ناحیه ، با قیمانده ی حلقه ای است شبیه به کمربند آستروئید اما عمدتا متشکل از یخ می باشد. طول آن بین 30 و 50 واحدنجومی از خورشید می باشد که بیشتر آن از اجرام کوچک سماوی در منظومه ی شمسی می باشد ، ولی شاید بیشتر اجرام عظیم واقع در کمربند کویپر مانند کوآاور ، وارونا و اورکوس در رده ی سیاره های کوتوله قرار گرفته شده باشند.

تخمین ها حاکی از آن دارند که بالای 100.000 جرم آسمانی این کمربند ، با قطری بیشتر از 50 کیلومتر وجود دارد ، اما عقیده بر آن است که جرم کلی کمربند کویپر فقط ده و یا صد برابر جرم زمین می باشد .

نموداری از تمام اجرام آسمانی کمربند کویپر که مجاور 4 سیاره ی خارجی قرار دارند

بیشتر اجرام کمربند کویپر دارای چندین قمر می باشند و بیشتر آنها بیرون از صفحه ی دایره البروج در مدار چرخند . به طور حدسی می توان کمر بند کویپر را به قسمت کلاسیکی و تشدیدی تقسیم بندی کرد . قسمت تشدید بصورت مسلسلی با سیاره ی نپتون به دور مدار می چرخد .(مثلا 2 دور چرخش معادل با 3 دور چرخش نپتون است ویا 1 دور چرخش معادل 2 چرخش نپتون می باشد .) اولین تشدید با چرخش خود سیاره ی نپتون آغاز می گردد . قسمت کمربند کلاسیک شامل اجرام سماوی ای می باشد که با سیاره ی نپتون هیچ تشدیدی ایجاد نمی کنند و به تقریبا فاصله ی آن می بایست از 39.4 تا 47.7 واحد نجومی می باشد . اجزای کلاسیک کمربند کویپر در کیوب وانوس طبقه بندی شده اند ، بعد از اولین کشف از این نوع (15760) کیو بی 1، و آنها هنوز در نزدیکی عنصر اصلی ، با گریز از مرکزی کم می چرخند .

پلوتو و کارن :

پلوتو ( با میانگین فاصله ی 39 واحد نجومی از خورشید ) ، یک سیاره ی کوتوله و بزرگترین جرم آسمانی در کمربند کویپر می باشد .

مقایسه ی اریس ، پلوتو ، میک میک ، هوم آ ، سدنا ، اورکوس ، او آر 10 2007 ، کو آاور و زمین (طبقه بندی شده )

زمانی که در سال 20061930 آنرا نهمین سیاره طلقی کردند . و در سال 2006 با قبول قرار داد تعریف و تعیین سیاره ها این تصمیم تغییر کرد . پلوتو تقریبا دارای چرخش گریز از مرکز مورب 17 درجه در دایره البروج دارد .

و مسافت آن از خورشید در قسمت حضیض 29.7 واحد نجومی تا 49.5 واحد نجومی در قسمت اوج می باشد .

نا مشخص است که آیا کارن ، بزرگترین قمر پلوتو ، خود در طبقه ی سیاره های کوتوله قرار خواهد گرفت یا خیر . پلوتو و کارن هردو در مدار گرانش یک مرکز باری بالای سطحشان می چرخند که باعث ایجاد پلوتو و کارن به یک سیستم دوتایی می شود . دو قمر بسیار کوچکتر ، به نام های نیکس و هیدرا ، به دور پلوتو و کارن می چرخند . پلوتو با 3:2 تشدیدی که با سیاره ی نپتون دارد ، که این بدین معناست که در هر 3 دور نپتون به دور خورشید ، پلوتو 2 بار به دور خورشید می چرخد . اجرام آسمانی کمربند کویپر که این تشدید را با هم برقرار می کنند به پلوتونیها معروف هستند .

هوم آ و میک میک :

هوم آ ( با میانگین فاصله ی 43.34 واحد نجومی از خورشید ) و میک میک ( با میانگین فاصله ی 45.79واحد نجومی از خورشید) در حالی که کوچکتر از پلوتو هستند ، بزرگترین اجرام آسمانی در کمربند کویپر کلاسیک به حساب می آیند .( و تایید شده است که با نپتون هیچ تشدیدی برقرار نمی کنند ) هوم آ یک تخم مرغ شکل با 2 قمر می باشد . میک میک بزرگترین جرم اسمانی بعد از پلوتو در کمربند کویپر حساب می شود . در ابتدا در سال 2008 به آنها اسامی خاصی اطلاق شده بود و به عنوان سیاره ای کوتوله معین گشت . جهت مدار آنها خیلی مورب تر از پلوتو است .( 28و29 درجه )

دیسک پراکنده : نوشتار اصلی : دیسک پراکنده دیسک پراکنده ، با کمربند کویپر تطابق دارد ولی در فاصله ی خیلی دورتر و بیرونی تر از تعمیم یافته ، که منبع و منشا آن ستاره های دنباله دار کم عمر استدلال شده است . معتقد هستند که اجرام اسمانی دیسک پراکنده بوسیله ی اثرات نیروی گرانش سیاره ی نپتون سریعا دفع و به بیرون انتقال می یابند و در یک مسیر غیرقابل پیش بینی به دور مداری می چرخند . بیشتر اجرام آسمانی دیسک پراکنده دارای حضیض به اندازه ی کمربند کویپر می باشد ولی اوج آن بیشتر از 150 واحد نجومی از خورشید می باشد . دایره البروج این اجرام نیز بسیار مورب است به طوری که تقریبا عمود بر سطح می باشد برخی از کیهان شناسان این ناحیه را صرفا فضایی از کمربند کویپر پنداشته اند . و جرم آسمانی دیسک پراکنده را با نام اجرام آسمانی پراکنده ی کمربند کویپر توصیف می کنند . همچنین برخی از کیهان شناسان سنتائور های داخلی را در اجرام آسمانی کویپرو قسمت بیرونی آن را در پراکندگی ساکن و ضخیم دیسک پراکنده طبقه بندی می کنند .

اریس :

اریس ( با فاصله ی 68 واحد نجومی از خورشید ) بزرگترین جرم دیسک پراکنده است و از آنجایی که فقط 5 % بزرگتر از پلوتو است و قطر و ضخامت آن به 2400 کیلومتر (1500 مایل) تخمین زده شده است ، معلول بحثی است راجع به چگونگی تشکیل سیارات . اریس بزرگترین سیاره ی کوتوله ی شناخته شده است و دارای یک قمر به نام دیزنومیا می باشد . چرخش آن همجون پلوتو دارای بیرون از مرکزی خیلی زیاد است با حضیض 38.2 واحد نجومی ( تقریبا فاصله ی پلوتو تا خورشید ) و اوج 97.6 واحد نجومی است و دایره البروج آن دارای شیب است

اجرام کوچک

اجرام کوچک سامانه خورشیدی، سیارک‌ها، ستاره دنباله‌دار و قمر‌ها هستند.

دورترین ناحیه :

محلی که منظومه ی شمسی در آن به پایان می رسد و فضای میان ستاره ای شروع می شود ، جایی نیست که بشود صریحا تعریف و مشخص کرد . در حالی که مرز بیرونی بوسیله ی دو نیروی مستقل از هم شکل پیدا کرده اند . باد های خورشیدی و گرانش خورشیدی . محدوده ی بیرونی تاثیرات باد خورشیدی تقریبا 4 برابر فاصله پلوتو تا خورشید است . این هلیو پاز آغاز محیط میان ستاره ای در نظر گرفته شده است . اگرچه دامنه ی تاثیر گرانش فلک روچ به هزار برابر دورتر نیز تعمیم می یابد .

هلیو پاز :

ویجر به هلیوهیت وارد می شود .

فلک هلیو به دو منطقه مجزا تقسیم میشود . باد خورشیدی تقریبا با سرعت 400 کیلومتر بر ثانیه سفر می کند تا موقعی که آن باد ها با بادهای میان ستاره ای برخورد و تلاطم کنند .( همان جریان پلاسمای درون فضای میان ستاره ای ) این برخورد در پایان تلاطم اتفاق می افتد که تقریبا در فاصله ی 80 تا 100 واحد نجومی از خورشید در خلاف جهت مسیر باد فضای میان ستاره ای و تقریبا در فاصله ی 200 واحد نجومی از خورشید در جهت مسیر باد رخ می دهد . در اینجا باد به صورت چشمگیری آهسته می وزد که این باعث متراکم شدن و بوجود آمدن تلاطم می گردد ، که ایجاد یک ساختار بیضی شکل می شود که با نام هلیوزهیت شناخته شده می باشد . اعتقاد دارند که این ساختار بسیار شبیه به دم ستاره های دنباله دار حرکت می کند ، که تا 40 واحد نجومی در خلاف جهت باد گسترش می یابد ولی به فاصله ی چندین برابر در مسیر جهت باد ها می باشد . اما شواهدی از کازینی و فضاپیمای جستجوگر در محدوده ی میان ستاره ای اشاره دارد به حقیقت وجود یک نیرو که بوسیله ی میدان مغناطیسی بین ستاره ای تحمیل شده و به شکل حباب در آمده است. ویجر 1 و ویجر 2 هردو به پایان رساندن مرحله ی گذشتن از تلاطم و وارد شدن به هلیوزهیت را به ترتیب در فواصل 94 و 84 واحد نجومی از خورشید مخابره می کنند . محدوده ی بیرونی فلک هلیو ، هلیوپاز ،نقطه ای است که باد خورشیدی در آنجا سرانجام به پایان می رسد و همچنین نقطه ای است که فضای میان ستاره ای از آنجا آغاز می شود . احتمالا شکل و فرم کناره های بیرونی فلک هلیو تحت تاثیر دینامیک سیالات و برهم کنش آنها با فضای میان ستاره ای می باشد . بعلاوه ی میدان های خورشیدی که بطور مثال در جنوب متداول هستند . این لبه ی ضخیم مثلا تا فاصله ی 9 واحد نجومی یا تقریبا 900 مایل طولانی تر از جنوب فلک "همی " می باشد . فراتر از هلیوپاز در محدوده ی 230 واحد نجومی در قسمت قوس زاویه ، یک شیار پلاسمای باقیمانده از خورشید وجود دارد که در میان راه شیری حرکت می کند . تا به حال هیچ فضا پیمایی از هلوپاز دورتر عبور نکرده ، بنابراین فهمیدن شرایط خاص فضای میان ستاره ای مجاور غیرممکن است . پیش بینی شده است که فضاپیمای ویجر ناسا در دهی بعدی از هلیوپاز عبورخواهد کرد و اطلاعات با ارزشی را از تشعشعات و بادهای خورشیدی به زمین مخابره خواهد کرد. ناسا یک تیم محقق را برای گسترش راه کار ماموریت بصری برای فرستادن کاوشگر به هلیوپاز اختصاص داده است .

ابر اورت :

مقاله ی اصلی : ابر اورت : هنرمندی ابر اورت را به تپه های ابری تعبیر میکند و کمربند کویپر(نقشه ی تکمیلی(فرعی)) ابر اورت فرضی یک ابر گوی مانند است در بالای هزارمیلیارد اجرام یخی که معتقدند که منشا آن تمام ستاره های دنباله دار با طول عمر زیاد می باشد که منظومه ی شمسی را محاصره کرده اند و تقریبا فاصله ی آنها 50000 واحد نجومی (1 سال نوری) و تا آنجا که ممکن است 100000 واحد نجومی (1.87 سال نوری) از خورشید است . معتقدند که از ستاره های دنباله داری تشکیل شده که بوسیله ی برهم کنش گرانش سیاره های خارجی بیرون رانده شده اند . اجرام آسمانی ابر اورت به کندی و آهستگی حرکت می کنند و بوسیله ی پدیده های نادری همچون برخورد ، می توانند آشفته گرددند . اثرهای گرانشی یک ستاره ی در حال عبور یا همان جذر و مد عظیم کهکشانی ، یک نیروی جذر و مدی در راه شیری تحمیل می کند .

سدنا :

90377 سدنا ( با میانگین فاصله ی 525.86 واحد نجومی ) یک جرم سماوی شبه پلوتوی عظیم الجثه ی مایل به قرمز می باشد . که با شکل بیضی به دور مدار می چرخد که دارای حضیض حدودا 76 واحد نجومی و اوج 928 واحد نجومی می باشد و 12.050 سال طول می کشد که کامل می شود . مایک براون ، کسی که این جرم آسمانی را در سال 2003 کشف نمود ،آنجا را قسمتی از صفحه ی پراکنده یا کیمربند کویپر نامید ولی از آنجایی که حضیض آن که بوسیله ی ترنس نپتونیون تاثیر پذیرفته نتوانست نظریه اش را اثبات کند . او و دیگر ستاره شناسان بر این عقیده اند که آن اولین جرم جدید پر تعداد در سرتاسر آن جا می باشد ، که همچنین امکان دارد شامل جرم اسمانی 2000 سی آر 105 است که دارای حضیض 45 au و افلیون 415 au و دوره ی چرخشی 3.420 سال می باشد . براون این تراکم وتعدد را با عبارت ابر اورت داخلی به کار برد و به طوری که شاید ساختار آن کاملا جریانی باشد ، اگرچه آن به خورشید بسیار نزدیک است. سدنا ، خیلی شبیه به سیاره ی کوتوله است، اگرچه مطمئناشکل آن هنوز مشخص نشده است.

مرزها:

همچنین ببینید: نجوم و ولکانید، سیاره های فراتر از نپتون و نمسیس(ستاره) تا به حال بیش ترمناطق منظومه ی شمسی ما ناشناخته است. میدان گرانش خورشید با تسلط داشتن بر نیرو های گرانشی ستاره های اطراف در حدودد دو سال نوری( 125000 au ) تخمین زده شده است، با تخمینی ضعیف تر برای شعاع ابر اورت می توان مقایسه کرد که جایگاه آن نباید بیش تر از 50000 au باشد. با وجود کشفیاتی مانند سدنا ف فضای میان کمربند کویپر و ابر اورت که ناحیه ای با شعاع ده ها هزار au را تشکیل می دهند تا به حال به طور واقعی نقشه برداری نشده است . همچنین مطالعات درحال پیشرفت در ناحیه ی بین عطارد تا خورشید وجود دارد. اجرام آسمانی ممکن است هنوز در ناحیه های ترسیم نشده ی منظومه شمسی کشف شوند.

مفهوم کهکشان:

موقعیت منظومه شمسی در کهکشان ما. منظومه شمسی در کهکشان راه شیری واقع شده که یک کهکشان محدود مارپیچی است ، با ضخامت حدود 100000 هزار سال نوری که تقریبا شامل 200 میلیارد ستاره می باشد. خورشید ما در یکی از بازوهای پیچان بیرونی کهکشان راه شیری قرار دارد ، که این به بازوی اوریون(شکارچی) یا بوکال معروف است . خورشید ما ،بین 25000 و 28000 سال نوری از مرکز کهکشان قرار دارد ، و سرعت آن درون این کهکشان حدودا 220 کیلومتر بر ثانیه می باشد ، بنابراین هر 225-250 میلیون سال یک دور کامل انجام داده است .

این حرکت انتقالی یک سال کهکشانی منظومه ی شمسی نام گذاشته شده است . راس زاویه خورشید(نوک خورشید) ، راه خورشید در میان فضای میان ستاره ای ، نزدیک به صورت فلکی هرکول در مسیر جریان موقعیت ستاره ی درخشان وگا می باشد . دایرةالبروج آن تقریبا 86.5 درجه زاویه دارد .

موقعیت منظومه ی شمسی در کهکشان راه شیری

موقعیت منظومه ی شمسی در کهکشان باعث تغییر شکل زندگی برروی زمین می شود. چرخش آن تقریبا دایره ای شکل است و تقریبا سرعتی برابر با سرعت بازوهای پیچان دارد، به این معنا است که به ندرت از داخل آن گذر می کند . بازوهای پیچان خانه ای است برای تراکم نهانی سوپرنواهای خطرناک و از آنجایی که زمین فاصله ی زیادی در فضای میان ستاره ای دارد ، زمین را برای ادامه ی حیات مهیا کرده است . منظومه ی شمسی نیز بخوبی در خارج از احاطه ی تجمع ستاره ها از مرکز کهکشان قرار دارد . نزدیک به مرکز ، جایی که نیروی گرانش ستاره ها می تواند باعث آشفتگی اجرام در ابر اورت شود و ستاره های دنباله دار بسیاری را به سمت منظومه ی شمسی داخلی بفرستد ، که باعث ایجاد برخوردهای بالقوه ی فاجعه آمیز شود که مستلزم زندگی بر روی زمین می شود . شدت پرتو از مرکز کهکشان نیز می تواند در تکامل و پیشرفت زندگی پیچیده مداخله کند و تاثیرگذار باشد . حتی(بعضی از دانشمندان) در موقعیت کنونی که منظومه شمسی قرار دارد فرض کرده اند که سوپر نواهای اخیر ممکن است در 35 هزار سال بعد بر حیات تاثیر مخالف بگذارند . قطعه های پراکنده شده و بیرون رانده شده ی هسته های ستاره ها به سوی خرشید، که غبار ها و ذرات بزرگتر پرتوزایی هستند و مانند ستاره های دنباله دار می باشند.

 همسایگی :

همسایه ی شناخته شده ی عظیم جثه ی مجاور منظومه ی شمسی ، ابر یا کرک محلی ، یک منطقه ای است با تراکم ابری بالا در یک ناحیه ی پراکنده ی دیگر که به حباب محلی معروف است و به شکل محفظه ی یک ساعت شنی است که در فضای میان ستاره ای می باشد که تقریبا 300 سال نوری پهنا دارد . حبابی که با پلاسمایی با دمای بالا مملو است اشاره دارد به اینکه از مقدار زیادی سوپرنواهای تازه تشکیل شده است . نسبتا ستاره های کمی در فاصله ی 10 سال نوری (95 میلیارد کیلومتر) از خورشید وجود دارند .

نزدیکترین آنها ، منظومه ی ستاره ای سه گانه ی آلفا سنتائوری است که در حدود 4.4 سال نوری فاصله دارد . آلفا سنتائوری A و B یک وابستگی دوتایی نزدیکی به ستاره های خورشید مانند دارند ، درحالی که کوتوله ی قرمز آلفا سنتائوری C ( که به پروکسیما سنتائوری معروف است) دوتایی به دور مدار در فاصله ی 0.2 سال نوری می چرخد.

ستاره ی بعدی نزدیک به خورشید ستاره ی کوتوله ی قرمز بارنارد (در فاصله ی 5.9 سال نوری) و ولف 359 (درفاصله ی 7.8 سال نوری) و ستاره ی لالاند 21185 (در فاصله ی 8.3 سال نوری). بزرگترین ستاره در این فاصله ی 10 سال نوری است سیریوس است که یک سلسله ستاره ی درخشان است که تقریبا 2 برابر خورشید جرم دارد و بوسیله ی یک کوتوله ی سفید به نام سیریوس B به دور مدار می چرخد و در فاصله ی 8.6 سال نوری قرار دارد . منظومه های باقیمانده ی در این فاصله ی 10 سال نوری ، منظومه ی دوتایی کوتوله ی قرمز لیوتن 8-726 است (در فاصله ی8.7 سال نوری) و کوتوله ی قرمز تنها و منزوی رز154 (در فاصله ی 9.7 سال نوری ) می باشند که تقریبا 80 درصد جرم خورشید را داراست ولی تنها 60 درصد روشنایی و تابندگی آن را دارد .

نزدیکترین ابر خورشیدی شناخته شده به خورشید ، اطراف ستاره ی اپسیلون اریدانی قرار دارد که یک ستاره ی کمی تاریکتر و قرمزتر از خورشید است و در 10.5 سال نوری دورتر قرار دارد . سیاره ی درخشان اپسیلون اریدانی b ، که تقریبا 1.5 برابر مشتری جرم دارد و ستاره ی آن هر 6.9 سال می چرخد . نقشه ای از موقعیت ما در ابر خوشه ی محلی – برای جزئیات بیشتر اینجا را کلیک کنید . آرایش و حرکت دورانی : مقاله ی اصلی : آرایش و حرکت دورانی منظومه شمسی : ساختار منظومه ی شمسی از گرانش متلاشی شدن ابر مولکولی عظیم الجثه ای در 4.6 میلیون سال پیش تشکیل شده است . احتمالا پهنای این ابرهای اولیه به چندین سال نوری می رسد و احتمالا جایی برای پیدایش و تولد ستاره های زیادی می باشد . منظقه ای که می توانست منظومه ی شمسی در آنجا تشکیل بشود ، با نام سحابی خورشیدی پیشین شناخته شده است ، تکانه ی زاویه ای دارد که باعث چرخیدن سریع آن می گردد. در مرکز ، جایی که بیشتر جرم در آنجا جمع شده بود از صفحه ی اطراف آن گرمتر و این گرما درآنجا رو به افزایش بوده است. زمانی که سحابی به چرخش درآمده بود ، آن شروع به پهن شدن در سیاره های اولیه با قطرهای تقریبا 200 AU و ایجاد گرمای شدیدی در ستاره ی مرکزی اصلی می کند و آن را متراکم می کند. در این نقطه با این چرخش ، معتقدند که خورشید می بایست به یک ستاره ی تی تائوری تبدیل گردد. مطالعات برروی ستاره های تی تائوری حاکی از آن است که اغلب آنها به همراه ماده ی صفحاتی که قبلا دارای سیاره بوده اند با جرمی برابر با 0.0001 تا 0.1 جرم خورشید می باشند و بیشتر بزرگی جرم سحابی در ستاره ی آن می باشد. سیارات با رشد پیوسته در این صفحات شکل گرفته اند. در عرض 50 میلیون سال، فشار و تراکم زیاد هیدروژن در مرکز ستاره ی اصلی باعث شروع گرمای هسته ای هم جوشی در مرکز ستاره می کند. دما ، میزان واکنشها ، فشار و افزایش چگالی تا اینکه به وضعیت ایستا برسد ادامه دارد و بوسیله ی انرژی حرارتی با نیروی انقباض گرانشی مقابله می کند. در این نقطه خورشید به یک ستاره ی سلسله وار تکامل یافته تبدیل می گردد. منظومه ی شمسی که امروزه ما از آن با خبریم تا موقعی ادامه پیدا می کند که خورشید از چرخیدن سلسله ی دیاگرام راسل باز بایستد. این افزایش در فشار ، هسته را داغ می کند، بنابراین آن سریعتر می سوزد. نتیجتا خورشید روشنتر و در میزانی تقریبا با 10% در هر1.1 میلیارد سال رشد می کند. از هم اکنون تا 5.4 میلیارد سال بعد، هیدروژن درون هسته ی خورشید کاملا تبدیل به هلیوم می شود، که پایان وضعیت سلسله وار اصلی می باشد. در این زمان لایه های بیرونی خورشید تقریبا تا 260 برابر ضخامت کنونی منبسط و خورشید تبدیل به یک غول قرمز خواهد شد. بدلیل اینکه وسعت سطح آن افزایش پیدا می کند، سطح روی خورشید بطورقابل ملاحظه ای سردتر از روی سلسله ی اصلی خواهد شد. (2600 کلوین سردتر). سرانجام ، لایه ی خروجی خورشید فرو می ریزد و سیار ه ی کوتوله ی سفید را ترک خواهد کردو بطور فوق العاده ای اجرام آسمانی لایه های بیرون رانده شده به چیزهایی که ما آنرا به اسم سحابی نجومی می شناسیم، شکل خواهند گرفت. برخی از این مواد به شکل خورشید درون ناحیه ی میان ستاره ای باز می گردند.