مجموعه ی داستان های شیرین زبان انگلیسی

Success - Socrates

A young man asked Socrates the secret of success. Socrates told the young man to meet him near the river the next morning. They met. Socrates asked the young man to walk with him into the river. When the water got up to their neck, Socrates took the young man by surprise and swiftly ducked him into the water.

The boy struggled to get out but Socrates was strong and kept him there until the boy started turning blue. Socrates pulled the boy’s head out of the water and the first thing the young man did was to gasp and take a deep breath of air.

Socrates asked him, "what did you want the most when you were there?" The boy replied, "Air". Socrates said, "That is the secret of success! When you want success as badly as you wanted the air, then you will get it!" There is no other secret.

موفقیت و سقراط

مرد جوانی از سقراط رمز موفقیت را پرسید که چیست. سقراط به مرد جوان گفت که صبح روز بعد به نزدیکی رودخانه بیاید. هر دو حاضر شدند. سقراط از مرد جوان خواست که همراه او وارد رودخانه شود. وقتی وارد رودخانه شدند و آب به زیر گردنشان رسید سقراط با زیر آب بردن سر مرد جوان، او را شگفت زده کرد.

مرد تلاش می کرد تا خود را رها کند اما سقراط قوی تر بود و او را تا زمانی که رنگ صورتش کبود شد محکم نگاه داشت. سقراط سر مرد جوان را از آب خارج کرد و اولین کاری که مرد جوان انجام داد کشیدن یک نفس عمیق بود.

سقراط از او پرسید، " در آن وضعیت تنها چیزی که می خواستی چه بود؟" پسر جواب داد: "هوا"سقراط گفت:" این راز موفقیت است! اگر همانطور که هوا را می خواستی در جستجوی موفقیت هم باشی بدستش خواهی آورد" رمز دیگری وجود ندارد.

 

 
Destiny
  by: Author Unknown,

During a momentous battle, a Japanese general decided to attack even though his army was greatly outnumbered. He was confident they would win, but his men were filled with doubt.

On the way to the battle, they stopped at a religious shrine. After praying with the men, the general took out a coin and said, "I shall now toss this coin. If it is heads, we shall win. If it is tails we shall lose."

"Destiny will now reveal itself."

He threw the coin into the air and all watched intently as it landed. It was heads. The soldiers were so overjoyed and filled with confidence that they vigorously attacked the enemy and were victorious.

After the battle a lieutenant remarked to the general, "No one can change destiny."

"Quite right," the general replied as he showed the lieutenant the coin, which had heads on both sides.

 

سرنوشت

 

در طول نبردی مهم و سرنوشت ساز ژنرالی ژاپنی تصمیم گرفت با وجود سربازان بسیار زیادش حمله کند. مطمئن بود که پیروز می شوند اما سربازانش تردید داشتندو دودل بودند.

در مسیر میدان نبرد در معبدی مقدس توقف کردند. بعد از فریضه دعا که همراه سربازانش انجام شد ژنرال سکه ای در آورد و گفت:" سکه را به هوا پرتاب خواهم کرد اگر رو آمد، می بریم اما اگر شیر بیاید شکست خواهیم خورد".

"سرنوشت خود مشخص خواهد کرد".

 سکه را به هوا پرتاب کرد و همگی مشتاقانه تماشا کردند تا وقتی که بر روی زمین افتاد. رو بود. سربازان از فرط شادی از خود بی خود شدند و کاملا اطمینان پیدا کردند و با قدرت به دشمن حمله کردند و پیروز شدند.

بعد از جنگ ستوانی به ژنرال گفت: "سرنوشت را نتوان از سرنوشت"

ژنرال در حالی که سکه ای که دو طرف آن رو بود را به ستوان نشان می داد جواب داد:" کاملا حق با شماست".

 

 

 

 

 

My Miraculous Family        
  by: Michael Jordan Segal,

I never considered myself unique, but people are constantly telling me, "I am a miracle." To me, I was just an ordinary "guy" with realistic goals and big dreams. I was a 19-year-old student at the University of Texas and well on my way toward fulfilling my "big dream" of one day becoming an orthopedic surgeon.

On the night of February 17, 1981 I was studying for an Organic Chemistry test at the library with Sharon, my girlfriend of three years. Sharon had asked me to drive her back to her dormitory as it was getting quite late. We got into my car, not realizing that just getting into a car would never quite be the same for me again. I quickly noticed that my gas gauge was registered on empty so I pulled into a nearby convenience store to buy $2.00 worth of gas. "I'll be back in two minutes," I yelled at Sharon as I closed the door. But instead, those two minutes changed my life forever.

Entering the convenience store was like entering the twilight zone. On the outside I was a healthy, athletic, pre-med student, but on the inside I was just another statistic of a violent crime. I thought I was entering an empty store, but suddenly I realized it was not empty at all. Three robbers were in the process of committing a robbery and my entrance into the store caught them by surprise. One of the criminals immediately shoved a .38 caliber handgun to my head, ordered me to the cooler, pushed me down on the floor, and pumped a bullet into the back of my head - execution style. He obviously thought I was dead because he did not shoot me again. The trio of thieves finished robbing the store and left calmly.

Meanwhile, Sharon wondered why I had not returned. After seeing the three men leave the store she really began to worry as I was the last person she saw entering the store. She quickly went inside to look for me, but saw no one -- only an almost empty cash register containing one check and several pennies. Quickly she ran down each aisle shouting, "Mike, Mike!"

Just then the attendant appeared from the back of the store shouting, "Lady, get down on the floor. I've just been robbed and shot at!"

Sharon quickly dropped to the floor screaming, "Have you seen my boyfriend ... auburn hair?" The man did not reply but went back to the cooler where he found me choking on my vomit. The attendant quickly cleaned my mouth and then called for the police and an ambulance.

Sharon was in shock. She was beginning to understand that I was hurt, but she could not begin to comprehend or imagine the severity of my injury.

When the police arrived they immediately called the homicide division as they did not think I would survive and the paramedic reported that she had never seen a person so severely wounded survive. At 1:30 a.m. my parents who lived in Houston, were awakened by a telephone call from Brackenridge Hospital advising them to come to Austin as soon as possible for they feared I would not make it through the night.

But I did make it through the night and early in the morning the neurosurgeon decided to operate. However, he quickly informed my family and Sharon that my chances of surviving the surgery were only 40/60. If this were not bad enough, the neurosurgeon further shocked my family by telling them what life would be like for me if I beat the odds and survived. He said I probably would never walk, talk, or be able to understand even simple commands.

My family was hoping and praying to hear even the slightest bit of encouragement from that doctor. Instead, his pessimistic words gave my family no reason to believe that I would ever again be a productive member of society. But once again I beat the odds and survived the three and a half hours of surgery.

Even though my family breathed a huge sigh of relief that I was still alive the doctor cautioned that it would still be several days before I would be out of danger. However, with each passing day I became stronger and stronger and two weeks later I was well enough to be moved from the ICU to a private room.

Granted, I still could not talk, my entire right side was paralyzed and many people thought I could not understand, but at least I was stable. After one week in a private room the doctors felt I had improved enough to be transferred by jet ambulance to Del Oro Rehabilitation Hospital in Houston.

My hallucinations, coupled with my physical problems, made my prognosis still very bleak. However, as time passed my mind began to clear and approximately six weeks later my right leg began to move ever so slightly. Within seven weeks my right arm slowly began to move and at eight weeks I uttered my first few words.

My speech was extremely difficult and slow in the beginning, but at least it was a beginning. I was starting to look forward to each new day to see how far I would progress. But just as I thought my life was finally looking brighter I was tested by the hospital Euro psychologist. She explained to me that judging from my test results she believed that I should not focus on returning to college but that it would be better to set more "realistic goals."

Upon hearing her evaluation I became furious for I thought, "Who is she to tell me what I can or cannot do. She does not even know me. I am a very determined and stubborn person!" I believe it was at that very moment that I decided I would somehow, someday return to college.

It took me a long time and a lot of hard work but I finally returned to the University of Texas in the fall of 1983 - a year and a half after almost dying. The next few years in Austin were very difficult for me, but I truly believe that in order to see beauty in life you have to experience some unpleasantness. Maybe I have experienced too much unpleasantness, but I believe in living each day to the fullest, and doing the very best I can.

And each new day was very busy and very full, for besides attending classes at the University I underwent therapy three to five days each week at Brackenridge Hospital. If this were not enough I flew to Houston every other weekend to work with Tom Williams, a trainer and executive who had worked for many colleges and professional teams and also had helped many injured athletes, such as Earl Campbell and Eric Dickerson. Through Tom I learned: "Nothing is impossible and never, never give up or quit."

He echoed the same words and sentiments of a prominent neurosurgeon from Houston, Dr. Alexander Gol, who was a close personal friend of my parents and who drove to Austin with my family in the middle of the night that traumatic February morning. Over the many months I received many opinions from different therapists and doctors but it was Dr. Gol who told my family to take one day at a time, for no matter how bad the situation looked, no one knew for certain what the brain could do.

Early, during my therapy, my father kept repeating to me one of his favorite sayings. It could have been written by both Tom and Dr. Gol and I have repeated it almost every day since being hurt:

"Mile by mile it's a trial; yard by yard it's hard; but inch by inch it's a cinch."

I thought of those words, and I thought of Dr. Gol, Tom, my family and Sharon who believed so strongly in me as I climbed the steps to receive my diploma from the Dean of Liberal Arts at the University of Texas on that bright sunny afternoon in June of 1986. Excitement and pride filled my heart as I heard the dean announce that I had graduated with "highest honors" (grade point average of 3.885), been elected to Phi Beta Kappa, and been chosen as one of 12 Dean's Distinguished Graduates out of 1600 in the College of Liberal Arts.

The overwhelming emotions and feelings that I experienced at that very moment, when most of the audience gave me a standing ovation, I felt would never again be matched in my life -- not even when I graduated with a masters degree in social work and not even when I became employed full time at the Texas Pain and Stress Center. But I was wrong!

On May 24, 1987, I realized that nothing could ever match the joy I felt as Sharon and I were married. Sharon, my high school sweetheart of nine years, had always stood by me, through good and bad times. To me, Sharon is my miracle, my diamond in a world filled with problems, hurt, and pain. It was Sharon who dropped out of school when I was hurt so that she could constantly be at my side. She never wavered or gave up on me.

It was her faith and love that pulled me through so many dark days. While other nineteen year old girls were going to parties and enjoying life, Sharon devoted her life to my recovery. That, to me, is the true definition of love.

After our beautiful wedding I continued working part time at the Pain Center and completed my work for a masters degree while Sharon worked as a speech pathologist at a local hospital. We were extremely happy, but even happier when we learned Sharon was pregnant.

On July 11, 1990 at 12:15 a.m. Sharon woke me with the news: "We need to go to the hospital .... my water just broke." I couldn't help but think how ironic it was that my life almost ended in a convenience store and now on the date "7-11" we were about to bring a new life into this world. This time it was my turn to help Sharon as she had helped me over those past years. Sharon was having contractions about every two minutes, and each time she needed to have her lower back massaged.

Since she was in labor for 15 hours that meant 450 massages!! It was well worth every bit of pain in my fingers because at 3:10 p.m. Sharon and I experienced the birth of our beautiful daughter, Shawn Elyse Segal!

Tears of joy and happiness came to my eyes as our healthy, alert, wonderful daughter entered this world. We anxiously counted her 10 fingers and her 10 toes and watched her wide eyes take in the world about her. It was truly a beautiful picture that was etched in my mind forever as she lie in her mother's waiting arms, just minutes after her birth. At that moment I thanked God for blessing us with the greatest miracle of all -- Shawn Elyse Segal.

 

خانواده خوشبختم

 

هیچ وقت خودم را بی نظیر ندیدم، اما همه می گن آدم فوق العاده ای هستم. از نظر خودم، من فقط یه آدم معمولی با اهداف واقع گرایانه و رویاهای بزرگ بودم. دانشجوی 19 ساله در دانشگاه تگزاس که می خواست به آرزوی بزرگش که جراح ارتوپد شدن بود برسه.

در شب 17 فوریه سال 1981 همراه دوستم شارون در کتابخانه برای امتحان شیمی الی مطالعه می کردیم. سه سال بود که با هم دوست بودیم. چون خیلی دیر کرده بود از من خواست که به خوابگاه ببرمش. بدون اینکه بدونم سوار ماشین شدن از این به بعد برای من متفاوت خواهد شد، سوار ماشینم شدیم. وقتی داخل ماشین نشستم متوجه شدم عقربه بنزین خالی بودن باک رو نشان می ده به همین خاطر برای خریدن 2 دلار بنزین به پمپ بنزین رفتم. وقتی در را می بستم به شارون گفتم:"دو دقیقه ای بر می گردم." اما همین دو دقیقه زندگیم را برای همیشه تغییر داد.

وارد شدن به فروشگاه مثل رسیدن به دو راهه مرگ و زندگی بود. قبل از ورود سالم، ورزشکار و دانشجوی دوره مقدماتی پزشکی بودم و بعد از خروج جزو آمار قربانیان جنایت های خشن. اولش فکر می کردم وارد فروشگاهی خالی می شم اما ناگهان متوجه شدم که هیچ وقت خالی نبوده. سه سارق مسلح در حال سرقت کردن بودند که ورود من غافلگیرشان کرد. یکی از دزدها با هفت تیر 38. میلیمتری به سرم زد. دستور داد به طرف کولر برم  و روی زمین دراز بکشم و ناگهان یک گلوله به پشت سرم شلیک کرد. حتما فکر می کرد مردم چون دیگه شلیک نکرد. دزد ها سرقتشان را انجام دادند و فروشگاه را با آرامش کامل ترک کردند.

در همین حین شارون تعجب می کنه که چرا برنگشتم. بعد از دیدن خروج سه مرد از فروشگاه نگران می شه چون من آخرین فردی بودم که وارد فروشگاه شده بودم. به سرعت برای پیدا کردن من وارد فروشگاه شد—اما بجز یک صندوق تقریبا خالی با یک چک و چند سکه چیزی ندید. در حالی که صدا می کرد" مایک " "مایک" به هر راهرویی سر می زد.

 خدمتکار درحالی که فریاد می زد از پشت فروشگاه بیرون آمد و گفت: خانم روی زمین دراز بکشید. از من سرقت کردند و به سمتم شلیک شده.

شارون خودش را بر روی زمین انداخت و فریاد زد: دوستم که مو های قهوای داره رو ندیدی؟...خدمتکار جواب نداد و به سمت کولر برگشت و من رو در حالی  پیدا کرد که محتویات معده راه تنفسم را بسته بود. بسرعت دهانم را تمیز کرد و با پلیس و اورژانس تماس گرفت.

شارون شوکه شده بود. متوجه شده بود که آسیب دیده ام اما نمی تونست شدت جراحتم رو تصور کند. وقتی پلیس رسید بسرعت با دایره جنایی تماس گرفتند چون فکر نمی کردند من نجات پیدا کنم و امداد گر هم گفت تا حالا ندیده کسی با این شدت جراحت زنده مانده باشه. در ساعت 1:30 صبح پدر و مادرم که در هوستن زندگی می کردند، با تماسی از طرف بیمارستان برکنریج از موضوع مطلع شدند و از آنها خواسته شد خودشان را هر چه سریعتر به اُستین برسانند چون می ترسیدند که تا صبح دوام نیاورم.

هر طوری بود شب را پشت سر گذاشتم و زنده ماندم ، صبح خیلی زود جراح عصب تصمیم گرفت عملم کند. جراح به شارون و پدر و مادرم گفت که احتمال زنده ماندن من 40 به 60 هست. اگرچه خبر بدی نبود اما جراح با گفتن اینکه اگر ازعمل زنده بیرون بیام چه نوع زندگی خواهم داشت پدر و مادرم را شوکه کرد. گفت احتمال داره که برای همیشه نتونم راه برم، صحبت کنم و حتی دستور های ساده را هم درک کنم.

 خانوداه ام امیدوار بودند و دعا می کردند تا از دکتر خبر های دلگرم کننده ای بشنوند. به جای دلگرمی، جملات بدبینانه اش خانواده ام را به این باور رساند که من هیچ وقت نمی توانم دوباره عضو موثری در جامعه باشم. اما من یکبار دیگر هم بر مشکلات غلبه کردم و از عمل سه ساعت و نیمی نجات پیدا کردم.

پدر و مادرم به خاطر اینکه هنوز زنده بودم نفس راحتی کشیدند و دکتر هم پیش بینی کرد که چند روزی طول می کشه تا خطر کاملا برطرف بشه. هر روزی که می گذشت بهتر و بهتر می شدم و بعد از دو هفته حالم طوری شد که از ICU به بخش و به اتاقی مخصوص منتقل شدم.

مشخص بود که هنوز نمی تونستم صحبت کنم، سمت راست بدنم به طور کامل فلج شده بود و همه فکر می کردند که هیچ چیزی را درک نمی کنم. اما حداقل زنده بودم. بعد از یک هفته ماندن در اتاق مخصوص دکتر ها حس کردند شرایطم طوری هست که بتونم با آمبولانس هوایی به بیمارستان توانبخشی دلارو در هوستن منتقل بشوم.

 توهم هم به مشکلات جسمی ام اضافه شد و پیش بینی زمان بهبودیم رو سخت کرد. اگر چه با گذشت زمان ذهنم فعال شد و تقریبا بعد از گذشت شش هفته پای راستم و هفت هفته دست راستم به اهستگی شروع به حرکت کردند و در هفته هشتم هم اولین کلمه را به زبان آوردم.

در ابتدا آهسته و به سختی صحبت می کردم اما این فقط یک شروع بود. هر روز منتظر روز جدید بودم تا ببینم چقدر پیشرفت می کنم. اما به محض اینکه فکر کردم شرایط زندگیم داره به سمت بهتر شدن پیش می ره به وسیله عصب شناس بیمارستان معاینه شدم و آزمایشی دادم. به من گفت: طبق نتیجه آزمایش معتقده که نباید به فکر برگشتن به دانشکده باشم و بهتره اهداف واقع بینانه تری را دنبال کنم.

بعد از شنیدن نظرش عصبانی شدم و به خودم گفتم: اون کسی نیست که بخواد بگه من چی کار می تونم یا نمی تونم بکنم. حتی من رو نمی شناسه. من خیلی مصمم و سرسختم.....فکر می کنم همان روز ها بود که تصمیم گرفتم هر طوری شده به دانشکده برگردم.

مدت زمان زیادی طول کشید و سختی های زیادی رو تحمل کردم اما حدودا یک سال و نیم بعد از مرگ تقریبی ام در پاییز سال 1983 موفق شدم به دانشگاه تگزاس برگردم. سال های بعد در استین برای من خیلی سخت بود. اما واقعا به این باور رسیدم که اگر بخوام زیبایی را در زندگیم ببینم باید شرایط های سخت را هم تجربه کنم. اگر چه شرایط خیلی سختی را تجربه کردم، اما من باور داشتم که می تونم در این راه نهایت تلاشم را هم بکنم و هر روزم را به بهترین شکل زندگی کنم.

هر روزی که می گذشت سرم بیشتر شلوغ می شد، در کنار شرکت کردن در کلاس های دانشگاه برای درمان سه تا پنج بار در هفته به بیمارستان برکنریج می رفتم. اگر هم کافی نبود یک هفته درمیان با هواپیما به هوستن می رفتم تا زیر نظر تام ویلیامز باشم. مربی و مدیری که با خیلی از دانشگاه ها و تیم های حرفه ای کار کرده بود و تا حالا به خیلی از ورزشکارهای آسیب دیده مثل ارل کمپل و اریک دیکرسون کمک کرده. از تام یاد گرفتم که: هیچ چیزی غیرممکن نیست و هرگز و هرگز تسلیم نشم.

تام کلمات و احساسات  دوست پدر و مادرم که جراح سرشناس مغز و اعصاب بیمارستان هوستن بود را تکرار می کرد که همراهشان در نیمه شب هولناک زمستانی به استین امد. در طول این ماه ها نظرات متعددی از طرف دکترها و متخصین مختلف دریافت می کردم. اما این دکتر گل بود که به پدر و مادرم گفت فعلا با شرایط کنار بیایید و نگران آینده نباشید.مهم نیست که چه شرایط بدی داره مهم اینه که هیچ کسی به طور قطع نمی دونه مغز در این وضعیت ها چه طور عکس العمل نشان می ده.

اخیرا در طول درمانم، پدرم این جمله مورد علاقه اش را پشت سر هم برای من تکرار می کرد . فکر می کنم باید تام و دکتر گل اون رو نوشته باشند. و من هم از وقتی آسیب دیده ام هر روز تکرارش کرده ام.

"مایل به مایل رفتن خیلی مشکله، یارد به یارد رفتن سخته؛ اما کم کم رفتن آسونه".

وقتی در اون بعد از ظهر تابستانی در سال 1986 از پله ها بالا می رفتم تا مدرکم را از دست رئیس دانشگاه تگزاس بگیرم به این کلمه ها و دکتر گل و خانواده ام و شارون که عمیقا باورم داشت فکر می کردم. وقتی شنیدم رئیس دانشگاه اعلام کرد با بالاترین نمره فارغ التحصیل شدم و به عنوان یکی از اعضای انجمن دانشجویان ممتاز انتخاب شدم و همچنین از بین 1600 نفر فارغ التحصیل دانشکده علوم انسانی به عنوان یکی از دوازده رئیس ممتاز فارغ التحصیلان انتخاب شدم دلم پر شد از شور و هیجان و غرور.

وقتی حضار ایستاده تشویقم کردند احساسات و هیجاناتی را تجربه کردم که فکر می کردم در زندگیم دوباره تکرار نخواهد شد حتی زمانیکه با مدرک فوق لیسانس مددکاری اجتماعی فارغ التحصیل شدم و حتی وقتی بصورت تمام وقت در مرکز مشاوره تگزاس استخدام شدم این حس را تجربه نکردم. اما اشتباه می کردم!

در 24 می سال 1987 متوجه شدم هیچ چیزی نمی تونه جای شادی ازدواج من و شارون را بگیره. دوست دوران دبیرستان که همیشه همراه و شریک غم ها و شادی های من بود. برای من شارون یک معجزه است. با ارزش ترین در دنیای مشکلات و درد ها و رنج هام...این شارون بود که به خاطر اینکه همیشه  کنار من باشه برای مدتی ترک تحصیل کرد و هیچ وقت ترکم نکرد و تنهام نگذاشت.

در آن روزهای تیره و تار عشق و ایمانش بود که نجاتم داد. در حالی که دختران هم سن و سالش در پارتی ها شرکت می کردند و از زندگیشان لذت می بردند، شارون زندگی اش رو وقف نجات من کرد که این برای من تعریف حقیقی عشقه.

بعد از مراسم زیبای ازدواجمان شغلم را در مرکز مشاوره ادامه دادم و تا زمانی که شارون  در بیمارستان به عنوان متخصص گفتار درمانی مشغول به کار شد به دنبال کار های فوق لیسانسم بودم. واقعا شاد بویم، اما زمانی که متوجه شدیم شارون باردار شده شاد تر هم شدیم.

در نیمه شب 11 جولای 1990 شارون با یک خبر ازخواب بیدارم کرد: "باید بریم به بیمارستان...موقع وضع حمل منه". من نمی تونستم کمکش کنم اما فکر کردم چقدر عجیبه که تقریبا زندگیم در اون فروشگاه به هم ربخت و تغییر کرد و حالا در تاریخ 11-7 داشتیم می رفتیم تا زندگی جدیدی رو وارد این دنیا بکنیم. به خاطر ورود دختر سالم و زرنگمان به این دنیا، اشک شوق در چمشانم حلقه بست. با عجله انگشتهای دست و پاهاش رو شمردیم و چشم های درشتش را تماشا کردیم که به دنیای اطرافش نگاه می کرد. وقتی بعد از تولد در بغل مادرش خوابیده بود تصویر واقعا زیبایی را برای همیشه در ذهنم حک کرد که هیچ وقت فراموشش نمی کنم. همان لحظه از خدا به خاطر دادن بزرگترین موهبت به ما یعنی شاون الیس سگل سپاسگزاری کردم.

 

 

Unconditional Love

motivating story


A story is told about a soldier who was finally coming home after having fought in Vietnam. He called his parents from San Francisco.

"Mom and Dad, I'm coming home, but I've a favor to ask. I have a friend I'd like to bring home with me."

"Sure," they replied, "we'd love to meet him."

"There's something you should know the son continued, "he was hurt pretty badly in the fighting. He stepped on a landmine and lost an arm and a leg. He has nowhere else to go, and I want him to come live with us."

"I'm sorry to hear that, son. Maybe we can help him find somewhere to live."

"No, Mom and Dad, I want him to live with us."

"Son," said the father, "you don't know what you're asking. Someone with such a handicap would be a terrible burden on us. We have our own lives to live, and we can't let something like this interfere with our lives. I think you should just come home and forget about this guy. He'll find a way to live on his own."

At that point, the son hung up the phone. The parents heard nothing more from him. A few days later, however, they received a call from the San Francisco police. Their son had died after falling from a building, they were told. The police believed it was suicide. The grief-stricken parents flew to San Francisco and were taken to the city morgue to identify the body of their son. They recognized him, but to their horror they also discovered something they didn't know, their son had only one arm and one leg.

The parents in this story are like many of us. We find it easy to love those who are good-looking or fun to have around, but we don't like people who inconvenience us or make us feel uncomfortable. We would rather stay away from people who aren't as healthy, beautiful, or smart as we are. Thankfully, there's someone who won't treat us that way. Someone who loves us with an unconditional love that welcomes us into the forever family, regardless of how messed up we are.

 

 

عشق بدون مرز

 

داستان در مورد سربازیست که بعد از جنگیدن در ویتنام به خانه  بر گشت. قبل از مراجعه به خانه از سان فرانسیسکو با پدر و مادرش تماس گرفت.

" بابا و مامان" دارم میام خونه، اما یه خواهشی دارم. دوستی دارم که می خوام بیارمش به خونه.

پدر و مادر در جوابش گفتند: "حتما" ، خیلی دوست داریم ببینیمش.

پسر ادامه داد:"چیزی هست که شما باید بدونید. دوستم در جنگ شدیدا آسیب دیده. روی مین افتاده و یک پا و یک دستش رو از دست داده. جایی رو هم نداره که بره و می خوام بیاد و با ما زندگی کنه."

"متاسفم که اینو می شنوم. می تونیم کمکش کنیم جایی برای زندگی کردن پیدا کنه.

"نه، می خوام که با ما زندگی کنه."

پدر گفت: "پسرم، تو نمی دونی چی داری می گی. فردی با این نوع معلولیت درد سر بزرگی برای ما می شه. ما داریم زندگی خودمون رو می کنیم و نمی تونیم اجازه بدیم چنین چیزی زندگیمون رو به هم بزنه. به نظر من تو بایستی بیای خونه و اون رو فراموش کنی. خودش یه راهی پیدا می کنه."

در آن لحظه، پسر گوشی را گذاشت. پدر و مادرش خبری از او نداشتند تا اینکه چند روز بعد پلیس سان فرانسیسکو با آنها تماس گرفت. پسرشان به خاطر سقوط از ساختمانی مرده بود. به نظر پلیس علت مرگ خودکشی بوده. پدر و مادر اندوهگین، با هواپیما به سان فرانسیسکو رفتند و برای شناسایی جسد پسرشان  به سردخانه شهر برده شدند. شناسایی اش کردند. اما شوکه شدند به این خاطر که از موضوعی مطلع شدند که چیزی در موردش نمی دانستند. پسرشان فقط یک دست و یک پا داشت.

پدر و مادری که در این داستان بودند شبیه بعضی از ما هستند. برای ما دوست داشتن افراد زیبا و خوش مشرب آسان است. اما کسانی که باعث زحمت و دردسر ما می شوند را کنار می گذاریم. ترجیح می دهیم از افرادی که سالم، زیبا و خوش تیپ نیستند دوری کنیم. خوشبختانه، کسی هست که با ما اینطور رفتار نمی کند. بدون توجه به اینکه چه ناتوانی هایی داریم.

 

 

 

 

 

The purpose of life

 

A long time ago, there was an Emperor who told his horseman that if he could ride on his horse and cover as much land area as he likes, then the Emperor would give him the area of land he has covered.

Sure enough, the horseman quickly jumped onto his horse and rode as fast as possible to cover as much land area as he could. He kept on riding and riding, whipping the horse to go as fast as possible. When he was hungry or tired, he did not stop because he wanted to cover as much area as possible.

Came to a point when he had covered a substantial area and he was exhausted and was dying. Then he asked himself, "Why did I push myself so hard to cover so much land area? Now I am dying and I only need a very small area to bury myself."

The above story is similar with the journey of our Life. We push very hard everyday to make more money, to gain power and recognition. We neglect our health, time with our family and to appreciate the surrounding beauty and the hobbies we love.

One day when we look back, we will realize that we don't really need that much, but then we cannot turn back time for what we have missed.

Life is not about making money, acquiring power or recognition. Life is definitely not about work! Work is only necessary to keep us living so as to enjoy the beauty and pleasures of life. Life is a balance of Work and Play, Family and Personal time. You have to decide how you want to balance your Life. Define your priorities, realize what you are able to compromise but always let some of your decisions be based on your instincts. Happiness is the meaning and the purpose of Life, the whole aim of human existence. But happiness has a lot of meaning. Which king of definition would you choose? Which kind of happiness would satisfy your high-flyer soul?


هدف از زندگی کردن

 

سال ها پیش، حاکمی به یکی از سوارکارانش گفت: مقدار سرزمین هایی را که بتواند با اسبش طی کند را  به او خواهد بخشید. همان طور که انتظار می رفت، اسب سوار به سرعت برای طی کردن هر چه بیشتر سرزمین ها سوار بر اسبش شد و با سرعت شروع کرد به تاختن. با شلاق زدن به اسبش با آخرین سرعت ممکن می تاخت و می تاخت. حتی وقتی گرسنه و خسته بود، متوقف نمی شد چون می خواست تا جایی که امکان داشت سرزمین های بیشتری را طی کند. وقتی مناطق قابل توجهی را طی کرده بود به نقطه ای رسید . خسته بود و داشت می مرد. از خودش پرسید: چرا خودم را مجبور کردم تا سخت تلاش کنم و این مقدرا زمین بدست بیاروم؟ در حالی که در حال مردن هستم و تنها به یک وجب خاک برای دفن کردنم نیاز دارم.

 

داستان بالا شبیه سفر زندگی خودمان است. برای بدست آوردن ثروت، قدرت و شهرت سخت تلاش می کنیم و از سلامتی و زمانی که باید برای خانواده صرف کرد، غفلت می کنیم تا با زیبایی ها و سرگرمی های اطرافمان که دوست داریم مشغول باشیم.

وقتی به گذشته نگاه می کنیم. متوجه خواهیم شد که هیچگاه به این مقدار احتیاج نداشتیم اما نمی توان آب رفته را به جوی بازگرداند.

زندگی تنها پول در آوردن و قدرتمند شدن و بدست آوردن شهرت نیست. زندگی قطعا فقط کار نیست ، بلکه کار تنها برای امرار معاش است تا بتوان از زیبایی ها و لذت های زندگی بهره مند شد و استفاده کرد. زندگی تعادلی است بین کار و تفریح، خانواده و اوقات شخصی. بایستی تصمیم بگیری که چه طور زندگیت را متعادل کنی. اولویت هایت را تعریف کن و بدان که چه طور می توانی با دیگران به توافق برسی اما همیشه اجازه بده که بعضی از تصمیماتت بر اساس غریزه درونیت باشد. شادی معنا و هدف زندگی است. هدف اصلی وجود انسان. اما شادی معنا های متعددی دارد. چه نوع شادی را شما انتخاب می کنید؟ چه نوع شادی روح بلند پروازتان را ارضا خواهد کرد؟

 

 

Love and Time

Inspirational love stories

Once upon a time, there was an island where all the feelings lived: Happiness, Sadness, Knowledge, and all of the others, including Love. One day it was announced to the feelings that the island would sink, so all constructed boats and left. Except for Love.

Love was the only one who stayed. Love wanted to hold out until the last possible moment.

When the island had almost sunk, Love decided to ask for help.
Richness was passing by Love in a grand boat. Love said, "Richness, can you take me with you?" Richness answered, "No, I can't. There is a lot of gold and silver in my boat. There is no place here for you."
Love decided to ask Vanity who was also passing by in a beautiful vessel. "Vanity, please help me!" "I can't help you, Love. You are all wet and might damage my boat," Vanity answered. Sadness was close by so Love asked, "Sadness, let me go with you." "Oh . . . Love, I am so sad that I need to be by myself!" Happiness passed by Love, too, but she was so happy that she did not even hear when Love called her.
Suddenly, there was a voice, "Come, Love, I will take you." It was an elder. So blessed and overjoyed, Love even forgot to ask the elder where they were going. When they arrived at dry land, the elder went her own way. Realizing how much was owed the elder, Love asked Knowledge, another elder, "Who Helped me?" "It was Time," Knowledge answered "Time?" asked Love. "But why did Time help me?" Knowledge smiled with deep wisdom and answered, "Because only Time is capable of understanding how valuable Love is."

عشق و زمان

روزی روزگاری، جزیره ای بود که تمام احساسات در آنجا زندگی می کردند. شادی ، غم ، دانش و همچنین سایر احساسات مانند عشق. یک روز به احساسات اعلام شد که جزیره غرق خواهد شد. بنابراین همگی قایق هایی را ساختند و آنجا را ترک کردند. بجز عشق. عشق تنها حسی بود که باقی ماند. عشق خواست تا آخرین لحظه ممکن مقاومت کند. وقتی جزیزه تقریبا غرق شده بود، عشق تصمیم گرفت تا کمک بخواهد.

ثروت در قایقی مجلل در حال عبور از کنار عشق بود.

عشق گفت: می توانی من را هم با خود ببری؟

ثروت جواب داد: در قایقم طلا و نقره زیادی هست و جایی برای تو وجود ندارد.

عشق تصمیم گرفت از غرور، که او هم سوار بر کشتی زیبایی از کنارش در حال عبور بود در خواست کمک کند.

-"غرور، لطفا کمکم کن"

غرور جواب داد:"عشق، من نمی توانم کمکت کنم . تو خیس هستی و ممکن است به قایقم آسیب برسانی"

غم نزدیک بود ، بنابراین عشق در خواست کمک کرد،" اجازه بده همراهت بیایم"

غم جواب داد:" اه...عشق من خیلی غمگینم و نیاز دارم تنها باشم"

شادی هم از کنار عشق گذشت و بقدری شاد بود که حتی صدای در خواست عشق را نشنید.

ناگهان صدایی به گوش رسید،" بیا عشق، من تو را همراه خود خواهم برد"  صدا، صدای پیری بود. عشق درود فرستاد و به حدی خوشحال شد که فراموش کرد مقصدشان را بپرسد. وقتی به خشکی رسیدند، پیری راه خودش را در پیش گرفت.عشق با علم به اینکه چه قدر مدیون پیریست از دانش که مسنی دیگر بود پرسید: "چه کسی نجاتم داد؟ "

دانش جواب داد:" زمان بود"

عشق پرسید:" زمان؟ اما چرا نجاتم داد؟ "

دانش با فرزانگی خاص و عمیقی لبخند زد و جواب داد: " زیرا تنها زمان است که توانایی درک ارزش عشق را داراست"

 

 

Alexander Fleming

His name was Fleming, and he was a poor Scottish farmer. One day, while trying to eke out a living for his family, he heard a cry for help coming from a nearby bog. He dropped his tools and ran to the bog. There, mired to his waist in black muck, was a terrified boy, screaming and struggling to free himself. Farmer Fleming saved the lad from what could have been a slow and terrifying death.
The next day, a fancy carriage pulled up to the Scotsman's sparse surroundings. An elegantly dressed nobleman stepped out and introduced himself as the father of the boy Farmer Fleming had saved.
"I want to repay you," said the nobleman. "You saved my son's life."
"No, I can't accept payment for what I did," the Scottish farmer replied, waving off the offer. At that moment, the farmer's own son came to the door of the family hovel.
"Is that your son?" the nobleman asked. "Yes," the farmer replied proudly.
"I'll make you a deal. Let me take him and give him a good education.
If the lad is anything like his father, he'll grow to a man you can be proud of."
And that he did. In time, Farmer Fleming's son graduated from St. Mary's Hospital Medical School in London , and went on to become known throughout the world as the noted Sir Alexander Fleming, the discoverer of Penicillin.
Years afterward, the nobleman's son was stricken with pneumonia.
What saved him? Penicillin.

The name of the nobleman: Lord Randolph Churchill.
His son's name: Sir Winston Churchill.

 

الكساندر فلمينگ

کشاورز فقیر اسکاتلندی بود و فلمینگ نام داشت. يك روز، در حالي كه به دنبال امرار معاش خانواده اش بود، از باتلاقي در آن نزديكي صداي درخواست كمك را شنید، وسايلش را بر روي زمين انداخت و به سمت باتلاق دوید.  پسری وحشت زده که تا كمر در باتلاق فرو رفته بود، فرياد مي زد و تلاش مي كرد تا خودش را آزاد كند. فارمر فلمينگ او را از مرگي تدریجی و وحشتناك نجات می دهد.

روز بعد، كالسكه اي مجلل به منزل محقر فارمر فلمينگ رسید. مرد اشراف زاده خود را به عنوان پدر پسري معرفي کرد كه فارمر فلمينگ نجاتش داده بود.

 اشراف زاده گفت: " مي خواهم جبران كنم ". "شما زندگي پسرم را نجات دادی".

کشاورز اسکاتلندی جواب داد: " من نمي توانم براي كاري كه انجام داده ام پولی بگيرم". پيشنهادش را نمی پذیرد. در همين لحظه پسر كشاورز وارد كلبه شد.

اشراف زاده پرسید: " پسر شماست؟"

كشاورز با افتخار جواب داد:"بله"

با هم معامله مي كنيم. اجازه بدهيد او را همراه خودم ببرم تا تحصيل كند. اگر شبيه پدرش باشد، به مردي تبديل خواهد شد كه تو به او افتخار خواهي كرد. پسر فارمر فلمينگ از دانشكده پزشكي سنت ماري در لندن فارغ التحصيل شد. همين طور ادامه داد تا در سراسر جهان به عنوان سر الكساندر فلمينگ كاشف پنسيلين مشهور شد.

سال ها بعد، پسر اشراف زاده به ذات الريه مبتلا شد.

چه چيزي نجاتش داد؟ پنسيلين.

 

Mountain Story

Story of the year

"A son and his father were walking on the mountains.
Suddenly, his son falls, hurts himself and screams: "AAAhhhhhhhhhhh!!!"
To his surprise, he hears the voice repeating, somewhere in the mountain: "AAAhhhhhhhhhhh!!!" Curious, he yells: "Who are you?"
He receives the answer: "Who are you?" And then he screams to the mountain: "I admire you!" The voice answers: "I admire you!"
Angered at the response, he screams: "Coward!" He receives the answer: "Coward!"
He looks to his father and asks: "What's going on?" The father smiles and says: "My son, pay attention." Again the man screams: "You are a champion!"
The voice answers: "You are a champion!" The boy is surprised, but does not understand. Then the father explains: "People call this ECHO, but really this is LIFE. It gives you back everything you say or do.
Our life is simply a reflection of our actions. If you want more love in the world, create more love in your heart. If you want more competence in your team, improve your competence.

This relationship applies to everything, in all aspects of life;
Life will give you back everything you have given to it."

YOUR LIFE IS NOT A COINCIDENCE. IT'S A REFLECTION OF YOU!"
-- Unknown Author

داستان كوهستان

 

پسري همراه با پدرش در كوهستان پياده روي مي كردند كه ناگهان پسر به زمين مي خورد و آسيب مي بيند و نا خود آگاه فرياد مي زند: "آآآه ه ه ه ه"

با تعجب صداي تكرار را از جايي در كوهستان مي شنود.  "آآآه ه ه ه ه"

با كنجكاوي، فرياد مي زند:"تو كي هستي؟"

صدا پاسخ می دهد:"تو كي هستي"

سپس با صداي بلند در كوهستان فرياد مي زند:" ستايشت مي كنم"

صدا پاسخ مي دهد:" ستايشت مي كنم"

به خاطر پاسخ عصباني مي شود و فرياد مي زند:"ترسو"

جواب را دريافت مي كند:"ترسو"

به پدرش نگاه مي كند و مي پرسد:" چه اتفاقي افتاده؟ "

پدر خنديد و گفت:" پسرم، گوش بده"

اين بار پدر فرياد مي زند: " تو قهرماني"

صدا پاسخ مي دهد : " تو قهرماني"

پسر شگفت زده مي شود، اما متوجه موضوع  نمي شود.

سپس پدر توضيح مي دهد: " مردم به اين پژواك مي گويند، اما اين همان زندگيست"

زندگي همان چيزي را كه انجام مي دهي يا مي گويي به تو بر مي گرداند.

زندگي ما حقيقا بازتابي از اعمال ماست.

اگر در دنيا عشق بيشتري مي خواهي، عشق بيشتري را در قلبت بيافرين.

اگربدنبال قابليت بيشتري در گروهت هستي. قابليتت را بهبود ببخش.

اين رابطه شامل همه چيز و همه ی جنبه هاي زندگي مي شود.

زندگي هر چيزي را كه به آن داده اي به تو خواهد داد.

زندگي تو يك اتفاق نيست، انعكاسي از وجود توست.

 

 

 

 

 

 

 

 

EAGLES IN A STORM

Did you know that an eagle knows when a storm is approaching long before it breaks?

 The eagle will fly to some high spot and wait for the winds to come. When the storm hits, it sets its wings so that the wind will pick it up and lift it above the storm. While the storm rages below, the eagle is soaring above it.

The eagle does not escape the storm. It simply uses the storm to lift it higher. It rises on the winds that bring the storm.

When the storms of life come upon us - and all of us will experience them - we can rise above them by setting our minds and our belief toward God. The storms do not have to overcome us. We can allow God's power to lift us above them.

God enables us to ride the winds of the storm that bring sickness, tragedy, failure and disappointment in our lives. We can soar above the storm.

Remember, it is not the burdens of life that weigh us down, it is how we handle them.

عقاب ها در طوفان

 

آيا مي دانستيد كه عقاب قبل از شروع طوفان متوجه نزديك شدنش مي شود؟

عقاب به نقطه اي بلند پرواز مي كند و منتظر رسيدن باد مي شود.

وقتي طوفان از راه مي رسد بال هايش را باز مي كند تا باد بلندش كند و به بالاي طوفان ببردش.

در حالي كه طوفان در زير بالهایش در جريان است، عقاب بر روي آن در حال پرواز است.

عقاب از طوفان نمي گريزد و از آن براي بلند تر پروزا كردن استفاده مي كند. با باد هايي پرواز مي كند و اوج مي گيرد كه طوفان را به همراه دارند.

وقتي طوفان زندگي به سمت ما مي آيد و بی شک همه ما آنها را تجربه خواهیم کرد، مي توانيم با قرار دادن ذهن و اعتقاداتمان به سمت خدا بر آنها چيره شويم. طوفان ها نبايد بر ما غلبه كنند. ما مي توانيم اجازه بدهيم كه قدرت خدا ما را به فراتر از آنها ببرد.

خداوند ما را توانا ساخته تا بر فراز باد هاي طوفان هايي كه همراه خود بيماري، مصيبت، شكست و نااميدي در زندگي را به ارمغان مي آورند پرواز كنيم.

 به ياد آوريد، بار زندگي نيست كه باعث سقوط ما مي شود بلكه علتش نوع عکس العمل ماست.